De Emotionele en Psychologische Terrorist: Valse beschuldigingen bij Ouderverstoting

Karen Woodall
7 juli 2018
Originele tekst: The Emotional and Psychological Terrorist: False Allegations in Parental Alienation

Ik werk aan vele casussen die beschuldigingen bevatten van huiselijk geweld en kindermishandeling. De beschuldigingen verschillen van mild tot ernstig, van beschuldigingen dat een kind gestraft wordt tot een kind dat betrokken is bij georganiseerd seksueel misbruik. Een zaak waarbij beschuldigingen van mishandeling en/of misbruik speelt kan gevoelens van ongerustheid bij een naïeve hulpverlener oproepen omdat de manier waarop deze beschuldigingen geuit worden in het spervuur liggen van wat hoog conflict lijkt. Als je als hulpverlener betrokken bent bij zulke casussen vereist dat een hoge mate van zelfverzekerdheid en helderheid over de rol die je speelt en de manier waarop de beschuldigingen gevoed worden door de angst en spanning rond het kind.

Een van de ergste zaken met zulke beschuldigingen kwam mij ter ore als een melding van iets dat een kind zei over dat wat gebeurde tijdens een bezoek bij een ouder. Dit ‘iets’ was dermate stuitend en bizar dat het deed denken aan de satanische paniek die bij tijd en wijle ontstaat in ons land. Ik was me er bewust van dat deze melding verder onderzocht moest worden en dat er duidelijkheid moest komen, wat inhoudt dat de verwarrende rapportages van de betrokken hulpverleners die rond dit gezin waren gesponnen, ontward moesten worden. Dit resulteerde in het feit dat ik een aantal maanden de tijd kreeg om hieraan te werken en de kinderen naar een veilige plek heb kunnen brengen. Hoewel er in deze zaak buitengewoon bizarre beschuldigingen werden geuit, is het niet de enige zaak met beschuldigingen waaraan ik heb gewerkt en waaraan ik werk. Door dit werk leer ik veel over het profiel van familiedynamiek waardoor zulke beschuldigingen werkelijkheid lijken te zijn. Ik leer ook veel over de onderliggende en vaak onbewuste overtuiging bij de hulpverlening die werkt met deze gezinnen waarbij zulke beschuldigingen zijn gedaan, en die de angst voedt waardoor het probleem escaleert.

Beschuldigingen die na de scheiding gedaan worden, worden omschreven door Blush en Ross in hun werk aan de SET analyse en het SAID syndroom. Simpel gezegd, het is het overwegen waard om in zaken waarin beschuldigingen worden geuit vanuit het perspectief van machtsmisbruik te kijken, waarmee ik bedoel om na te denken over wie hiermee de macht over de kinderen krijgt of voordeel heeft bij de geuite beschuldigingen. Door gebruik te maken van deze aanpak is het mogelijk om te beginnen met het begrijpen van de redenen waarom zulke beschuldigingen op een bepaald moment ontstaan en waarom. Bijvoorbeeld, waarom beschuldigingen van mishandeling in het verleden niet werden geuit maar daarentegen met terugwerkende kracht, na de scheiding, als zorgen over de capaciteit van een ouder m.b.t. de opvoeding van een kind worden geuit.

Het grote probleem van beschuldigingen uiten na de scheiding is zo complex dat veel hulpverleners niet in de buurt willen komen van zulke zaken en het is waar dat werken aan zulke zaken kan uitlopen in een nachtmerrie als je je niet aan de regels houdt. In het algemeen, als zulke beschuldigingen worden geuit, is feitenonderzoek als instrument van groot belang voor de hulpverlener, omdat de hulpverlener nooit rechter en jury mag zijn van die beweringen en als je het probeert te zijn, wordt je betrokken bij het verhaal als een persoon die a) het duidelijker ziet dan ieder ander, of b) ingepalmd is door de veronderstelde dader. Daarom is het praktisch om aan het begin van zo’n casus onderzoek te laten doen door een juridisch team die het feitenonderzoek doet. Als het feitenonderzoek is gedaan, kan de hulpverlener dit simpel als grens vast houden waardoor er geen nieuwe herinneringen toegevoegd kunnen worden of speculaties mogen worden gedaan. Iedereen die niet in staat is om zich hier aan te houden wordt beschouwd als iemand waarbij meer onderzoek moet worden gedaan omdat één van de problemen die mensen met een persoonlijkheidsstoornis kunnen hebben, het onvermogen is om te begrijpen waar de grens ligt.

Beschuldigingen die het contact met een ouder verbreken worden veelvuldig gedaan en daar is een patroon van gedrag zichtbaar wanneer dit gebeurt. Het patroon ziet er meestal zo uit:

• Een ouder is niet blij dat de kinderen contact hebben met de andere ouder
• Dit veroorzaakt angst en pogingen om het contact tegen te houden
• Uitspraken van kinderen lijken de angst van deze ouder te bevestigen
• De ouder neemt contact op met het wijkteam, die adviseren om het contact te stoppen of
• De ouder neemt contact op met ‘Veilig Thuis’ die bevestigen dat deze signalen passen bij kindermishandeling en adviseren om het contact te stoppen
• De omgang wordt gestopt en de ouder die dit stopt wordt gesteund door de adviserende organisaties
• Het kind gaat zich weer normaal gedragen (omdat het kind niet langer reageert op de angstige signalen van de ouder waar het kind woont)

Veel te veel zaken waarbij bovengenoemd patroon zichtbaar zijn slepen zich jarenlang in de rechtbank voort. Terwijl de ouder die de beschuldigingen uitte, een gevoel van opluchting en veiligheid ervaart, gaat de ouder waartegen de beschuldiging is geuit door een angstaanjagende hoeveelheid psychologische reacties. Sommige ouders van wie de kinderen de beschuldigingen tegen hen uitte, in zaken waaraan ik heb gewerkt, zijn jaren op borgtocht vrij zonder dat ze zelfs maar weten waar ze van beschuldigd worden. Terwijl de molen van het rechtssysteem langzaam draait verslechtert de mentale, emotionele en psychologische gezondheid van de verstoten ouder tot een minimum. Dit is emotioneel en psychologisch terrorisme van de ergste soort. Het is machtsmisbruik die bij wet strafbaar is en gehandhaafd zou moeten worden, vermoordt stelselmatig verstoten ouders over de hele wereld.

Het moet stoppen.

Een pistool tegen het hoofd van een liefhebbende ouder houden door beschuldigingen te uiten waarvoor geen feiten kunnen worden gevonden en die uiteindelijk aantoonbaar ongefundeerd en kwaadwillig blijken, zouden in mijn ogen met gevangenisstraf moeten worden bestraft. En toch wordt dat niet gedaan. Elke dag wordt in het Verenigd Koninkrijk, en over de hele wereld zo lijkt het, de relatie tussen kinderen en een ouder van wie ze houden gestopt door gebruik te maken van beschuldigingen die niet kunnen worden bevestigd. Dit wordt ondersteund en aangemoedigd door de manier waarop het landschap na scheiding wordt bevolkt door hulpverleners die vrouwenrechten propaganderen en die óf overtuigd zijn dat iedere vader een potentiële kinderverkrachter is óf dat alle vrouwen altijd geloofd moeten worden. Dit is splitsing in het denken over wat eerlijk gezegd de meest verschrikkelijke psychologische omgeving is om in te leven, en dient geen ander doel dan het mogelijk maken van emotioneel en psychologisch terrorisme. Het lijkt op het volpompen van ouders met cortisol, ze te bewapenen met de AK47 en ze het mijnenveld in te sturen om zichzelf in veiligheid te brengen. De vraag die het bij mij oproept is, als ik geconfronteerd wordt met weer een ronde van uitspraken over het gevaar van het vaderschap na de scheiding is de vraag niet hoe deze beschuldigingen zijn ontstaan maar waarom ze niet vaker voorkomen?

Door het analyseren van casussen waar beschuldigingen geuit zijn wordt het mogelijk om te zien hoe de kwetsbaarheid van de geest van een ouder die zulke uitspraken doet, wordt gevoed door de onbewuste overtuigingen van de mensen waartoe men zich wendt voor hulp. Telkens weer heb ik met ouders gewerkt (meestal moeders) waarbij hun eigen jeugd doorspekt is met onverwerkte mishandelingen. Er is een groot aantal moeders in de groep van ouders die beschuldigingen uiten die ongefundeerd blijken, en waarbij blijkt dat hun eigen familie een onveilige plek was. Dientengevolge blijken de beschuldigingen die op deze manier zijn geuit zeer waarschijnlijk de bescherming van de onverwerkte kwesties uit het gezin van oorsprong te zijn. Op dit moment wordt er meer onderzoek door FSC  naar dit probleem gedaan omdat dit een terugkerend fenomeen in ons werk is.

Emotioneel en psychologisch terrorisme van ouders is een afschuwelijke manier om een kind zijn recht op een relatie met een ouder te ontnemen en die vaak wordt toegepast op ontelbare manieren. Van intimidatie door beschuldigingen die een ouder onbehagelijk maken (ze kwam thuis en moest veelvuldig naar het toilet) tot de volstrekt valse beschuldigingen die te zien zijn in satanische rituele mishandelingszaken (hij vermoordde baby’s en at ze op en verkrachte ons anaal). Al deze beschuldigingen behoeven snel onderzoek en daarna een interventie door hulpverlening die eraan werkt om de grens te bewaken waardoor voorkomen wordt dat het escaleert. Want als beschuldigingen escaleren doen ze dat snel en worden jan en alleman die in de weg staan opgeslokt; gezinsleden, vrienden, leerkrachten en de plaatselijke café-eigenaar. Zelfs, in de zaak waaraan ik hierboven refereer, het team van de plaatselijke McDonalds.

Waarom escaleert het zo? Het heeft allemaal te maken met de inter- en intrapsychische wereld van kinderen die hun leven op een symbolische en metaforische manier leven.

De psychologische wereld van kinderen na de scheiding en andere thema’s die spelen bij ernstige ouderverstotingszaken zullen worden besproken en uitgediept op de EAPAP Conferentie op 30 en 31 augustus in Londen.

Printversie: 2018-07-07 De emotionele en psychologische terrorist

Leg de last van recht en onrecht neer

Karen Woodall
27 januari 2018
Originele tekst: Laying down the right/wrong burden

Een van de moeilijkste dingen voor een ouder van wie het kind hem/haar volledig buitensluit is het neerleggen van de recht/onrecht last. Deze last, die op de schouders van de verstoten ouder is gelegd vanaf het moment dat het kind gedrag van verstoting ging vertonen, groeit met de tijd als het niet wordt begrepen en geweigerd.

Veel verstoten ouders realiseren zich niet dat ze het recht hebben de recht/onrecht last te weigeren. Ze hebben dat recht en ze moeten hiervoor kiezen als ze willen overleven terwijl het kind ondergronds, bij het theekransje van de gekke hoedemaker is (zie Alice in Wonderland).

Het kind dat weigert, afwijst en verwerpt is een kind waarvan de gedachten, op zijn minst tijdelijk, beïnvloed zijn. De lens waardoor het kind kijkt vertekent de herinneringen, waardoor objecten via de spiegel groter lijken dan ze in werkelijkheid zijn. Het kind weet dit niet en is er zich er alleen van bewust dat zijn/haar intrinsieke gevoel van het contactverlies met een ouder gebaseerd is op hun ‘werkelijke’ herinneringen. Waardoor een herinnering van een moment dat een ouder iets onprettigs deed, gespiegeld door de ouder waarvoor ze hebben ‘gekozen’, als een groot onrecht wordt verankert en het een feit wordt. En dat ‘feit’ bouwt samen met andere ‘feiten’ uiteindelijk een muur in de gedachten van een kind, en voorkomt het zicht op de andere kant en verliest hiermee het perspectief.

Als het perspectief uit het oog wordt verloren in de gedachten van een kind en het directe gevolg hiervan een ‘makkelijker’ leven is, wordt het gevoeld als dat de herinnering klopt en de beslissingen terecht zijn gemaakt. Het kind vertrouwt op dat gevoel, en omdat het wordt gesteund door de ouder waarmee ze zijn verbonden ontstaat er een gedeeld verhaal dat zegt dat dit de goede weg is en de juiste manier van denken. Ouder en kind reflecteren naar elkaar hun gevoel van compleet zijn en een wereld die warm en veilig voelt. Buiten deze dyade (een twee-eenheid) is de ‘wegwerp’-ouder diegene van wie verwacht wordt de last van schuld en buitensluiting te dragen. Wat als deze ouder de last van zich afgooit, de last van negatieve gedachten, daden en van onrecht waarvoor ze zonder enige vorm van proces zijn veroordeeld?

Als een ouder bij het hek staat met die zwarte last op zijn/haar schouders en er nog steeds staat bij zonsondergang, wachtend totdat iemand het opmerkt, iemand gedag komt zeggen, iemand hem/haar helpt om de last af te leggen, staan het kind en de ouder bij het raam te kijken. Diep in het hart van het kind is er compassie en het ‘weten’ dat de ouder bij het hek blijft staan uit liefde en daardoor vol blijft houden. De hand op hun schouder vertelt het kind om deze gevoelens niet toe te laten. Zelfs als het donker wordt blijft de ouder bij het hek, als het kind gaat slapen met de schuld en de schaamte. Wat als deze ouder de last van schaduwen waarmee hij/zij aan het hek staat van zich afgooit? In de nacht droomt het kind dat het achtervolgt wordt en van wolven die hem/haar met hun slachttanden wil verscheuren. Tegen de morgen is de ouder er nog steeds, wat kan er gedaan worden om deze geesten van het verleden die gespleten zijn en worden genegeerd te verdrijven?

Heel veel van wat er in de gedachten van het psychologisch gespleten kind omgaat gaat over metaforen, geen woorden. Een kind dat buitensluit, die twee verdeeld in één helemaal goed en één helemaal fout vindt het moeilijk om het hardop te zeggen maar zo makkelijk om de gevolgen te voelen. Als de weggeduwde, beschuldigde en ontkende ouder dichter bij komt zal de buitensluiting zich exponentieel verdiepen. Als dit gebeurt zal de last van de schaamte en de pijn bij deze ouder toenemen. Dit is een kwelling, dat de liefde en het gemis in gewicht toenemen voor de ouder om te dragen. Ondertussen verdwijnt het kind ondergronds in zwart en wit denken, speelt croquet, eet cake en zal op zijn/haar beurt thee inschenken voor de koningin (Alice in Wonderland)

Met al jouw liefde voor je kinderen en het gemis zou je willen dat ze ontwaken. Je wenst dat er een toverstokje bestond die de liefde in je leven terugbrengt. Als jij die ouder bent, wachtend tot de zon ondergaat met de rugzak van iemand anders over je schouders. Leg het af. Let het af en laat het liggen bij het hek. Kom met me mee naar de velden waar de korenbloemen bloeien, de wind het koren doet ruisen en het briesje dat ons gezicht streelt onze gedachten tot rust brengen. Kom met me mee naar een plek voorbij ‘recht’, voorbij ‘onrecht’ en leer dat je schouders er niet alleen zijn om die schaduwen te dragen. Het is niet jou verhaal, het was nooit jouw script, jij was er op het juiste moment, en bracht het wonder van kinderen. Maar deze verdeling van de gedachten in ‘recht’ en ’onrecht’ is niet jouw lot. Het is ook niet die van hun, als ze het maar zouden weten.

Je zult nooit je verantwoordelijkheid ontlopen, dat weet ik, zij rekenen hierop. Maar je hoeft niet hun last van ‘onrecht’ te dragen. Het is niet jouw verantwoordelijkheid, jouw rol of hun recht dat jij de afsplitsing en de ontkenning in hun harten en gedachten moet dragen. Wat zij niet weten (maar wij wel) is dat er een dag komt waarop de splitsing zinloos wordt en hun gemis bovenkomt vanuit het diepste van hun zijn en dat zal ervoor zorgen dat ze plotseling in je leven verschijnen. Als dat gebeurt moet de last die ze jou hebben gegeven om te dragen je niet hebben verplettert of gebroken. Ze rekenen op jou om er te zijn, en je moet er zijn, je zal er zijn. Maar je hoeft het niet dag-in-dag-uit te dragen en je hoeft niet bij het hek te staan met de last vastgebonden op je schouders totdat het je zal breken.

Voorbij wat is recht en onrecht is, voorbij de wreedheid is het ‘zijn’.

En waar ‘zijn’ is, is gemoedsrust.

Ga met me mee en leg de last neer. We vinden genade in ons gedrag en in ons ‘zijn’ en vrede in ons hart en in de overleving.

We kunnen zelfs vreugde vinden.

 

 

 

Gangbare portrettering van ouderverstoting en het kerende tij

Karen Woodall
Mainstream portrayal of parental alienation and the turning of the tide
11 mei 2018

The Split, in Nederland te zien op BBC First vanaf maandag 28 mei 21.00 uur

Het regent deze week berichten over contactherstel bij sommigen van de actievoerders in Engeland die herenigd zijn met hun naasten. Terwijl het familierecht in Engeland wat begint af te brokkelen in het licht van de gevoelde ervaringen van de kinderen die hierbij betrokken zijn (en niet te vergeten hun buitengesloten naasten),wordt ouderverstoting herkent als een voorkomend fenomeen bij scheiding en wordt het tentoongesteld op de Britse televisie. Het lijkt erop, waar je op dit moment ook kijkt, dat het in stand houden van de relaties van kinderen met hun gezinnen na de scheiding, boven komt drijven in het publieke bewustzijn. Het volgende, (je hoort dit hier voor het eerst) zal er op brede schaal onderzoek gedaan gaan worden naar de fouten binnen het familierecht om te begrijpen waarom kinderen in eerste instantie een verstotende reactie hebben. Ik ben er van overtuigd dat het schandaal van deze verborgen vorm van kindermishandeling, de verantwoordelijkheid hiervoor, in mijn ogen in de handen ligt van diegenen die ouderverstoting als realiteit veel te lang van tafel veegden en nu gaat worden ontrafelt. Kinderen die verschrikkelijk in de steek zijn gelaten door de familierechtbank nemen het heft in handen en zullen zonder twijfel de verandering teweeg brengen. Ik hoop en bid dat ik lang genoeg zal leven en werken om te kunnen meemaken dat de realiteit die ik al zo lang ken als systemische mishandeling van kinderen openbaar wordt.

The Split, uitgezonden door BBC ONE, is grotendeels een luchtig drama met een ijzersterke realistisch verhaallijn als rode draad door de serie. Gisteravond, wanneer de drie zussen ontdekken dat hun moeder (na de scheiding), dertig jaar lang brieven en cadeautjes van hun vader heeft achtergehouden, konden we zien waar ik de afgelopen decennia van mijn werkzame leven al vele malen getuige van heb mogen zijn. Als het begint te dagen, de ziekmakende realisatie dat het leven zoals het werd geleefd gefabriceerd is door een wraakzuchtige en controlerende ouder. Het verdriet te weten dat de liefde die werd voorgesteld als ontoereikend of afwezig, er altijd is geweest. De pijn werd goed geacteerd door zus Nicola Walker, die het voortouw nam. Wat erna komt, als het waarheidsgetrouw aan het leven is en wat de scene van gisteravond onthult, is de achtbaan van verwarring, boosheid, haat en de verbijstering die kinderen voelen wanneer ze onder deze omstandigheden herenigd worden met een ouder die ze gedwongen hebben moeten buitensluiten.

Als ouderverstoting uitgezonden wordt op de reguliere zenders gaat het niet lang duren voordat het probleem breed besproken en over gedebatteerd zal gaan worden. Het tij is zonder meer aan het keren en nu is het tijd voor ons die dit werk doen, om te praten en te eisen en ja, met de beschuldigende vinger te wijzen. Omdat het niet alleen de sluwe wraakzuchtige ouder is die schuld heeft aan deze generationele tragedie. Het is de overheid en de organisaties die hij financiert en de manier waarop ze zijn geïntimideerd te geloven in een eenzijdig verhaal over scheiding van gezinnen in de afgelopen vier decennia, die gelijkwaardig verantwoordelijk zijn.

In Engeland domineert (nu al meer dan vier decennia), de politieke ideologie ‘vrouwenrechten’ genaamd, het landschap na de scheiding en verhindert dit de realiteit te erkennen en begrijpen waarom kinderen een ouder verstoten na de scheiding. Kinderen kiezen er niet voor om een geliefde ouder na de scheiding te verliezen, ze worden gedwongen dit te doen, of heimelijk door het controlerende gedrag van een ouder of door het afschuwelijk falende beleid van de hulpverlening die verondersteld wordt om gezinnen te ondersteunen, het probleem te herkennen en op de juiste manier hulp te bieden. Veel van wat er verkeert is gegaan in dit landschap is gebaseerd op het negeren van de realiteit voor kinderen in een scheidingssituatie ten behoeve van de ondersteuning van hun moeders (en in uitzonderlijke gevallen ten behoeve van vaders). De overheid, zwak en afhankelijk van de echo’s van liefdadigheidsorganisaties die ze ondersteunen, hebben toegegeven aan de tirannen die eisten dat de behoeften van vrouwen voor die van kinderen en vaders gaan. In deze maatschappij wint geen kind het recht op de vrijheid van denken en de uitkomst is dat generaties van kinderen lijden aan een gedeeld trauma met één ouder en de andere ouder afwijzen.

Geïntimideerd worden is in geen geval een excuus. Nu is het tijd om onze fouten in het beschermen van kinderen in scheidingssituaties recht te zetten. Ik ben er van overtuigd dat de kinderen die nu tevoorschijn komen uit het leed dat ze is aangedaan door het familierecht en de organisaties daar omheen, dit zullen eisen voor de kinderen die hier nu mee te maken hebben en gaan krijgen.

Als deze kinderen gaan vragen waarom, (hun protesten tegen het niet willen zien van hun papa of mama werden niet bevraagd maar geaccepteerd en als zodanig aanvaard), zal het gordijn worden opgetrokken en zullen we de afgrijselijke waarheid aanschouwen. De afgrijselijke waarheid is dat we als maatschappij routinematig en bewust de behoeftes van moeders van kinderen bij scheiding voorrang hebben gegeven. En dat de onbedoelde consequentie van dit systeem en de slaafse toepassing van dit protocol in het voortrekken van de rechten van vrouwen ook tot gevolg heeft dat er routinematig moeders worden buitengesloten uit het leven van hun kinderen (op basis van dat ze afgewezen worden door hun kinderen en daarom wel heel slecht moeten zijn en het daarom niet waard zijn geholpen te worden).

Het is niet toevallig dat er nu een generatie van kinderen opstaat, uit de status van psychologische splitsing, en op zoek gaan naar de ouder die ze gedwongen werden om te verliezen. De heimelijke controle van kinderen door een ouder kan alleen blijven bestaan zolang het kind controleerbaar is. Als kinderen op een plek komen waar ze in staat zijn om de zin te begrijpen die uitsproken werd door Nicola Walker in de afsluitende scene gisteravond in “The Split” “hij heeft jou verlaten, niet ons” zal de controle van de geest van het kind wegebben en het kritisch denkvermogen, dat lang onderdrukt werd door controlerend gedrag, aan de oppervlakte verschijnen. Daarnaast zal de warmte en de kracht van hechting (de realiteit die veel professionals nog steeds ontkennen als zijnde niet aanwezig bij kinderen die hun ouder afwijzen) de kinderen nadrukkelijk terugbrengen in relatie met de buitengesloten ouder.

En hierin ligt de waarheid over de fouten van het familierecht en de organisaties er omheen. De Raad van de Kinderbescherming, gecertificeerde instellingen, de jeugdhulp via de gemeenten, hebben veel te lang de realiteit ontkent dat kinderen of gedwongen kunnen worden om te kiezen een ouder te verliezen OF, kinderen belast met die ‘keuze’ in hun slaafse toepassingen van de doctrine van ‘stem van het kind’. (Even terzijde, wie is er op het idee gekomen dat kinderen de mensen zijn waarop we een beroep doen ons te zeggen wat er moet gebeuren tijdens en na de scheiding van hun ouders, diegene is in mijn ogen aansprakelijk voor de schade die aan generaties kinderen is toegebracht). Zoals ik veelvuldig zeg, kinderen vragen te beslissen over de omgangsregeling met hun ouders na de scheiding is als het breken van hun benen en ze dan te vragen op welke schoenen ze willen lopen. Het is wreed, het is het afstand nemen van de maatschappelijke en ook de ouderlijke verantwoordelijkheid en het is een kapitale misrekening in het beschermen van kinderen wanneer ze het meest kwetsbaar zijn in hun leven.

Dit moet veranderen, Dit zal veranderen. Dit is aan het veranderen. De reguliere televisie vertelt dit verhaal van ouderverstoting en zelfs de Raad van de Kinderbescherming lijkt het probleem te erkennen (misschien zag iemand de tekenen des tijds). Terwijl hulpverleners nog steeds verstrikt raken in ‘de stem van het kind’ en velen alleen in staat om contactherstel te overwegen als het verstotende kind hun in driefout toestemming geeft (en het liefst ondertekend in bloed) om de verstoten ouder te zien, ook dit tij zal keren. Het moet omdat, als de kinderen die met enorme felheid zeiden dat ze hun ouder niet wilden zien, het verhaal beginnen te vertellen over waarom ze gedwongen werden dit te zeggen, de wereldwijde erkenning over hoe beschadigend het voor een kind is in een kwetsbare en onmogelijke positie zo’n gewicht op hun schouders te leggen, groeien zal.

Diegenen die betrokken waren bij deze wijdverbreide mishandeling van kinderen zullen verantwoordelijk gesteld worden voor hun falen deze kinderen te beschermen. Diegenen die de andere kant opkeken en dit beargumenteerden als zijnde een hij zei/zij zei situatie, zullen verantwoordelijk gesteld worden voor hun desinteresse en hun gemakzuchtige uitvoering van hun werk. Diegenen die werden beschimpt, aangevallen, beschuldigd voor het hardop spreken over de realiteit van het kind in het landschap van en na de scheiding, zullen eindelijk worden gehoord.

Het zijn de kinderen, die lijden aan deze schandalige mishandeling en bestolen zijn van hun recht op een onbezorgde jeugd, die de fouten van ons familierecht aan het licht zullen brengen.

De kinderen waarvan hun rechten onlosmakelijk werd verbonden aan de rechten van hun moeders.

Een aanpak vanuit vrouwenrechten heeft bijna net zoveel moeders in hun netten gevangen als vaders. Een eenzijdig, scheef gegroeide en kortzichtige afhankelijkheid aan een politieke ideologie heeft geen plek in het leven van gezinnen en helemaal geen plek in het antwoord van de overheid bij het uiteenvallen van het gezin.

Wanneer ouders hun kinderen binden aan wraak tegen de andere ouder hebben ze psychologische hulp nodig en geen politieke ideologie.

Het leven van kinderen doet er toe, behalve in het landschap van scheiding als ze routineus en systematisch worden mishandeld.

Maar met de terugkeer van de kinderen die zo enorm in de steek zijn gelaten door het familierecht, verschijnt er een nieuwe mogelijkheid voor een belangrijke verandering.

Diegenen van ons die dat weten, staan klaar om te helpen.

Het meest liefdevolle…

Karen Woodall
13 januari 2018
originele tekst: The Greatest Love of All

Deze eerste werkweek van het jaar is er één van blijdschap als het nieuws van het contactherstel en verbinding tussen kinderen en ouders ons bereikt en we ouders zien veranderen en bewegen in hun proces naar de hereniging toe.

Ik heb altijd geweten dat de ‘het meest liefdevolle’ in deze wereld de liefde is die een verstoten ouder voelt voor een kind waartussen er een tijdelijke afstand is. Ik heb ook altijd geweten dat kinderen het beste geholpen zijn met een ouder die gezond is en waarmee het goed gaat en ondersteund is om naar de stem van hun eigen innerlijke kind te luisteren zodat het werk van herstel als mens op ieders eigen wijze wordt gedaan.

Verstoting is niet iets dat zomaar in gezinnen ontstaat, het is ook niet iets wat ieder kind na een scheiding van zijn/haar gezin treft. Het is niet iets dat altijd ontstaat bij ieder kind binnen hetzelfde gezin en het ontstaat ook niet door een enkel incident.

Een verstotende reactie bij een kind, dat in de kern betekent dat het kind gebruikmaakt van het psychologische verdedigingsmechanisme van splitsing, wordt veroorzaakt doordat het gezin zich niet aan kan passen aan de nieuwe situatie wanneer de situatie van het gezin verschuift van samen naar een leven apart. De kinderen die hierdoor getroffen worden zijn gevoelig, worden door een ouder gezien als medestander, en zijn getuige van de pijn die geleden wordt door één of beide ouders en komen onder druk te staan door de dynamiek om hen heen die meestal uitgaat van één kant van de familie. In gezinnen met meer dan één kind kan één hierdoor getroffen worden waardoor het de anderen beschermt en, controversieel, kan één kind getroffen worden en aangesteld worden al gevolmachtigde verstoter om de andere kinderen te overtuigen. Begrijpen hoe dit kind verstoter werd is de sleutel in het begrijpen hoe dat kind begeleid kan worden en kan herstellen van het verdedigingsmechanisme van psychologische splitsing. Werken met de verstotende ouder is een kernonderdeel van het onderzoek van hoe en wanneer het kind kan herstellen, het meten van de gezondheid van deze ouder en het werken aan het herstel en ondersteuning bieden is de manier waarop we de voorbereidingen treffen voor de hereniging.

Ik onderschrijf het geloof niet dat alle gevallen waarin een kind een ouder verstoot wordt veroorzaakt door één scenario waarin het altijd zou gaan om een ouder met een persoonlijkheidsstoornis. Ik geloof hier niet in door mijn ervaring in dit werk, de omvangrijke ervaring met alle vormen van verstoting en alle leeftijdscategorieën van kinderen die hierdoor getroffen zijn. Als expert getuige voor de rechtbank sinds 2009 en therapeutisch expert op dit gebied sinds 1997 heb ik veel verschillende redenen gehoord waarom kinderen gebruik maken van de psychologische splitsing en veel verschillende manieren toegepast waarop kinderen geholpen kunnen worden om te herstellen. Tijdens het onderzoek naar de oorzaak van kinderen die één ouder afwijzen zie ik dat het veroorzaakt wordt door een spectrum van verschillende scenario’s, sommigen door conflicten, anderen veroorzaakt door controlerend gedrag, weer anderen door het stoppen van de communicatie tussen ouders en situaties waarbij er sprake is van een zeer ongezonde ouder die decompenseert en waanideeën heeft. In elk van deze scenario’s moeten we, routinematig, onderzoek doen naar elke ouder, elk kind, de reacties van het kind op elke ouder en onderzoek doen naar de bredere familiedynamiek voordat we inzicht hebben of het kind gebruik maakt van de psychologische splitsing. Daarna moeten we onderscheid aanbrengen met welke categorie van verstoting we te maken hebben. Dit is, en alleen dit zorgt ervoor dat we een interventie kunnen leveren die succesvol is voor het kind. En dit kan alleen als de liefde van de ouder het warme en het normale gedrag van het kind reactiveert.

Ik heb heel vaak kinderen overgebracht naar hun ouders en ik heb ernstig verstotende kinderen verhuisd van een leven met één ouder rechtstreeks naar een leven met de andere ouder, de verstoten ouder. Tijdens dit werk heb ik twee belangrijke dingen geleerd.

a) De verdediging die kinderen gebruiken is zo sterk dat het bijna een biologisch lijkt.

b) De beste kans voor een kind dat gebruik maakt van deze verdediging is het hebben van een gezonde ouder, een liefdevolle ouder die hen opwacht terwijl deze kinderen niet zichzelf zijn en gespleten zijn in hun denken.

In mijn werkzaamheden met verstotend gedrag van kinderen en hun gezinnen zie ik psychologische splitsing in bijna elk element van wat ik doe. In het kind, in de gezinnen van beide zijden (zie daar is een splitsing al), in de hulpverleners, in het rechtsproces, in de juridische hulpverleners, en soms (gelukkig niet vaak) in de rechters. In dit verdeelde landschap dat wordt veroorzaakt door de omgeving waarin ik dit werk uitvoer (waarin gezinnen leven) vliegt de liefde vaak het raam uit als iedereen in hun eigen kelder afdaalt. De kelder waarin ze vasthouden aan de overtuiging dat de oorlogsbuit eruit bestaat de loyaliteit en de liefde van het kind te winnen. Te midden van dit alles is het kind de baas, beheerst het zijn/haar angsten op de enige manier waarop hij/zij dit kan, maar in constante angst en vrees als hij/zij probeert te navigeren in het onbekende landschap waarin het zich bevindt. Hoe anders zou het kunnen lopen als we een leger van hulpverleners hadden die deze kinderen en hun ouders zouden kunnen begeleiden om beter te begrijpen en beter te leren omgaan met de angsten door de scheur die ontstaan door de scheiding.

Kinderen die één ouder buitensluiten hebben zoveel verloren in termen van hun rechten op een onbezorgde jeugd. Ze hebben een rivier van liefde verloren van één van hun ouders, ze zijn betrokken geraakt bij volwassen zaken en ze hebben in het centrum van het oorlogsgebied gestaan waar niemand echt kan winnen en zeker het kind niet. In dit scenario ligt de liefde bloedend op de grond, met niemand om het kind te helpen en zal de wond die het kind is toegebracht zo beschadigend zijn voor hun gezondheid en welzijn, dat ze gedwongen worden om zichzelf te beschermen door het verdedigingsmechanisme in werking te zetten waardoor ze hun gevoelens verdelen in helemaal goed en helemaal slecht. Afhankelijk van welke ouder het kind het meest afhankelijk is (meestal diegene die de meeste macht heeft over een kind), zal één ouder buitengesloten worden en zal met één ouder een onnatuurlijk hechte band ontstaan. In sommige zaken wordt deze reactie veroorzaakt door een ongezonde ouder en in andere zaken wordt het veroorzaakt door één ouder en de reactie van de andere ouder. In alle gevallen zal het gedrag van het kind hetzelfde zijn, met arrogantie menen recht te hebben (de afwezigheid van berouw om wreedheid naar de andere ouder), het verdelen van gevoelens in helemaal goed en helemaal slecht (gebrek aan nuancering), leugens en verdraaiing van waarheden zodat de ene ouder goed en de andere ouder slecht lijkt (lastercampagne), herinneringen die het onmogelijk zelf kan hebben (geleende scenario’s) en zo voort. Wanneer deze tekenen zich voordoen bij het kind is er splitsing in het spel en zal de verdediging zo sterk worden dat overtuigen of verzoeken aan dovemansoren gedaan worden. Wat betekent dat interventies die men gebruikt zorgvuldig moeten worden afgestemd op de routes die het kind aflegde richting verstoting en dat de diagnostisering juist moet zijn. Alleen als de diagnose juist is, zal het kind snel en ongeschonden uit de verstoting komen. Wanneer de diagnose fout is, of wanneer het kind verder beschadigd wordt door vertraging in het rechtsproces, of dat er verwarring en onderling geen overeenstemming is bij professionals, zal de weg uit de verstoting grilliger zijn en zal het contactherstel moeizamer verlopen.

Maar bij alle interventies is de verstoten ouder de meest waardevolle bron die het kind kan helpen bij het ontsluiten van de afgesloten delen van de geest zodat de liefde er weer doorheen kan stromen. Wanneer het goed gaat met die ouder en die ouder gezond is, wanneer die ouder niet gespleten denkt, en die ouder in staat is een onvoorwaardelijk platform te bieden van liefdevolle respons, wanneer die ouder het huiswerk omtrent de eigen ervaring van verlies heeft gedaan dat hij/zij moet doen, zodat zijn/haar gevoelens niet vóór die van het kind komen, pas dán kan het kind die zekere stappen in vertrouwen zetten.

Ik kreeg dit weekend een foto met daarop een ouder en een zo lang verloren kind. Het staat nu op mijn bureau. Door de glimlach in zijn ogen, zo lang gescheiden van een geliefd kind, zie ik de toekomst.

Een wereld waarin de scheiding van het gezin wordt erkend als een risico voor kinderen, waarin de pijn waaraan het gezin lijdt wanneer het uiteen valt wordt begrepen als de werkelijk psychologisch verwoestende ervaring die het is, en waar hulp voor handen is om uit het kapotte en gevaarlijke landschap na de scheiding te komen.

Het meest liefdevolle, in dit landschap, is de liefde van een ouder die buitengesloten is. Een ouder die verloren, eenzaam en in pijn is en toch op de één of andere manier is de liefde daar, wanneer het kind de weg naar huis vindt.

Niets is groter dan de liefde die deze ouders onder ons hebben voor hun kinderen.

Ik ben gezegend dat ik ze ken.

De Windmolens in je Hoofd

Karen Woodall
30 december 2017
Originele tekst: In the Windmills of Your Mind

Rond,
Als een cirkel in een spiraal
Als een wiel in een wiel
Zonder einde of begin
Op een klos die maar blijft draaien
Als een sneeuwbal van een berg af
Of een ballon van de kermis
Als een draaimolen die draait
Ringen om de maan

Als een klok waarvan de wijzers glijden
Langs de minuten op zijn wijzerplaat
En de wereld is als een appel
Die rustig door de ruimte tolt
Zoals de cirkels die je ziet
In de windmolens in je hoofd

De menselijke geest is een eigenaardig en soms razend ding. Verbonden met ons endocriene systeem, zal dat wat we ons in gedachten voorstellen zich uiten in ons lichaam. Wat betekent dat de psychologische spelletjes van Ouderverstoting een uitbarsting van cortisol creëren, die op zijn beurt de hormonen die het lichaam reguleren, uit balans brengt. Het is een belangrijke taak om je gedachten op orde te houden, voor iedereen die te maken heeft met het verlies van een kind na scheiding, vooral wanneer er valse beschuldigingen zijn gedaan en vooral als niet goed toegeruste en niet-bewuste professionals zich met de zaak bezig houden.

Voor mij als professional in dit veld, is controle hebben over je gedachten onderdeel van mijn werk. Om te beginnen werk ik met kinderen van wie de gedachten wordt beïnvloed, en ook met verstoten ouders van wie de gedachten in een chaotische staat verkeren, wat erbij hoort als ouders zich er van bewust zijn dat de geest van het kind beïnvloed is en wordt.
Als kernbegrip van zelfzorg oefen ik mezelf in het hebben van de controle over mijn gedachten. Ik heb me net 10 dagen afzijdig gehouden van de digitale wereld om mijn afhankelijkheid van dopaminepieken, als gevolg van online activiteiten, te verminderen. En ik kan zeggen dat het heel gezond is om van tijd tot tijd uit de virtuele wereld te stappen.

Ook kan ik de voordelen van meditatie bevestigen, iets wat ik al vele jaren in meer of mindere mate beoefen. Tegenwoordig maak ik gebruik van begeleide meditatie om mijn geest helder te houden van de ‘mist’ als gevolg van de constante stroom van externe informatie. Dagelijks 30 minuten meditatie levert mij het vermogen op om diepgaander te kunnen nadenken en reflecteren en heldere inzichten te krijgen.

Ouders die door hun kinderen buitengesloten worden denken dat ze gek worden, en worden het soms ook, van ontzetting omdat ze weten wat er gebeurt, maar niet geloofd worden. Het voorkomen dat ouders in deze omstandigheden niet in deze specifieke hel belanden, is een van de doelstellingen van onze coaching bij de Family Separation Clinic. We maken gebruik van onze differentiatie-routes, om ouders te helpen begrijpen hoe hun kind verstotend gedrag is gaan vertonen en wat er wellicht aan gedaan kan worden. We plaatsen dit alles binnen de culturele context van het land waarin het kind en het gezin woont. Er bestaat geen standaard aanpak voor het bevrijden van kinderen uit de ouderverstoting en alle begeleiding is gericht op de concentrische cirkels van:

a) het gezin waarbij het kind op dit moment woont

b) de kennis en kunde van de professionals die bij het gezin betrokken zijn

c) het rechtssysteem en het systeem van de jeugdhulpverlening van het land waar het    gezin woont

De hulpverlening en het rechtssysteem zullen, op een zeker moment, met de verstotende ouder moeten samenwerken en zullen óf zorgen voor escalatie van het probleem, óf het probleem verkleinen, óf helemaal niets doen. Dit hangt af van de manier waarop elke concentrische cirkel het leven van het betreffende kind raakt.

Ouderverstoting is bovenal een probleem dat gelegen is in de gedachten van het kind. Daarmee wordt niet bedoeld dat het kind een psychisch probleem heeft, maar dat het gezinsprobleem zichtbaar wordt door het gedrag van het kind. Deze verschijnselen van de onuitgesproken problemen binnen het gezin vertonen de acht kenmerken van Ouderverstoting, die voor het eerst door Gardner werden omschreven. Wat er ook en door wie dan ook van deze acht kenmerken wordt gevonden, ze zijn de zichtbare verschijnselen van het geïnternaliseerde disfunctioneren van het gezin en als zodanig zijn ze de poort waardoorheen we als professionals moeten stappen voordat we het diepere werk van differentiatie en doorgronden kunnen doen. Als een kind een ouder verstoot, maar deze verschijnselen niet heeft, is er waarschijnlijk geen sprake van Ouderverstoting, maar wijst het kind terecht een ouder af. Dit is een reëel fenomeen en zien we regelmatig in de Family Seperation Clinic, waar we ook met misbruikte kinderen werken van wie de ouder gelooft dat hij/zij verstoten wordt. Om kinderen te beschermen gebruiken we de acht kenmerken om te bepalen of er wel of geen sprake is van Ouderverstoting. En als we zien dat daar sprake van is, gaan we verder met onze onderzoeksprotocollen om het type, de categorie en de mate waarin te bepalen. Ons onderzoek neemt ongeveer 30 uur in beslag, waarna we zover zijn om het contact tussen het kind en de verstoten ouder te herstellen.

We wachten niet met het herstellen van het contact, we doen het zo snel mogelijk. Dit doen we op deze manier, omdat we weten dat kinderen die verstoten nooit in staat zullen zijn, ten gevolge van hun gespleten geest (een verdedigingsmechanisme dat de kern van het probleem is) om te zeggen: “Ik ben er klaar voor”. In plaats daarvan bouwen we een verkapte therapeutische band met het kind op, waarin we hem/haar laten zien dat wij aan het roer staan en de verantwoordelijkheid nemen voor de ontmoeting met de ouder die ze verstoten hebben, zodat zij dat niet hoeven te doen. Deze verkapte band heeft als functie dat een kind dat “nee, dat wil ik niet” zegt, meegaat met de verzoeken om de verstoten ouder te zien. De meeste kinderen die zo reageren zijn mild verstotend en jonger dan tien jaar.

Dit werk is heel lastig om te doen. Vooral lastig wanneer je niet alleen de manipulatie van de verstotende ouder probeert te managen, maar ook te maken hebt met de manipulatie van andere professionals die niet in staat zijn de realiteit van de verstotingsreactie bij een kind te zien. Deze professionals, vaak maatschappelijk werkers met in sommige gevallen buitenproportionele macht, zijn zo gefixeerd op “de stem van het kind” dat ze oordelen dat ze iedere poging om het kind op andere gedachten (dan wat ze hebben aangegeven) te brengen, als kindermishandeling bestempelen. In dit soort gevallen zullen de concentrische cirkels rondom het gezin, omringd door professionals, besmet worden doordat de verstotende ouder gebruik kan maken van de angst van de professionals, met als gevolg dat verstotingsreactie door het kind zal verergeren. Om deze besmettelijke vorm van manipulatie weer in bedwang te krijgen, kan in deze omstandigheden onmogelijk zijn, vooral wanneer er nog meer professionals bijkomen zoals voogden en bijzonder curatoren zonder kennis of kunde in het werken met verstotende kinderen.

Als verstoten ouder in dit soort situaties, is het van vitaal belang dat je je gedachten helder houdt en dat je zoveel als kan kennis krijgt over ouderverstoting om het risico te vermijden te verdrinken in de angsten van professionals om je heen. Ouders die het naar omstandigheden goed doen zijn diegenen die helder blijven denken, een visie hebben over hun eigen gezondheid en een sterk fundament hebben. Gezond blijven is essentieel, sporten is verplicht en weten hoe de infectie van ouderverstoting zich verspreidt is van groot belang.

Houd de volgende realiteit vast als je verstoten bent:

1. De kern van het probleem is dat de gevoelens van je kind opgesplitst zijn in een ouder die alleen maar goed is en een andere ouder die alleen maar slecht is. Dit gaat gepaard met de acht kenmerken van ouderverstoting. Als deze aanwezig zijn moet je weten dat de verstotende ouder in staat is om niet alleen het kind te beïnvloeden maar ook iedereen rondom het gezin.

2. Stap niet in de valkuilen die voor je worden gegraven door de verstotende ouder die gebruik zal maken van de angstige professionals om de openlijke verstoting door de kinderen te laten escaleren. Gebruikelijke valkuilen zijn:
a) Jou omschrijven als boos en agressief door je op te jutten en je uit te dagen.
b) Valse beschuldigingen binnen het kader van een situatie die is voorgevallen en sterk wordt uitvergroot en overdreven.
c) Jou neerzetten als diegene die de kinderen opzet tegen de andere ouder.
d) Onredelijk gedrag met als doel om een beeld van conflict te scheppen.

3. Niet-kundige professionals die jou behandelen als zijnde de veroorzaker van het probleem zijn zeer waarschijnlijk beïnvloed door de verstotende ouder en het verstotende gedrag van de kinderen.

4. Trap niet in de valkuil door boos en gefrustreerd te zijn richting deze professionals omdat ze daardoor geloven dat dit betekent dat jij de persoon bent die ‘geholpen’ moet worden.

5. Blijf altijd, bijvoorbeeld bij de rechtszaak, vriendelijk, duidelijk en standvastig in jou opvattingen over wat er aan de hand is. Wees duidelijk in je communicatie, kort en bondig en vooral ter zake. Bepaal wat je wil bereiken bij de rechter.

6. Laat je niet beïnvloeden door de voorstelling die de verstotende ouder van je probeert te maken of de onkunde van de professionals, wees tijdens het gehele proces duidelijk en gefocust.

Bij ouderverstoting is de ouder die buitengesloten wordt de meest gezonde ouder voor het kind. De ‘keuze’ van kinderen om de gezonde ouder buiten te sluiten ontstaat als kinderen geen andere keuze hebben doordat ze afhankelijk zijn van de minder gezonde ouder. Ondanks dat er vele redenen gegeven worden voor de verstoting zullen de meeste kinderen zeggen dat deze ouder ze pijn heeft gedaan. Dit alleen al kan er voor zorgen dat je in een neerwaartse spiraal terecht komt van angst en verontwaardiging als je weet dat het niet waar is. Laat het niet gebeuren. Herken het voor wat het is en houd vast aan je kennis en je gezondheid.

Werk als eerste aan zelfbehoud en de angstgedachten. Ouderverstoting voedt zich met angst en vrees, het groeit in de meest donkere plekken van de geest en wordt versterkt door manipulatie en onrecht. Ik kan niets bedenken dat meer gekmakend is dan het weten dat je kinderen voor je ogen beschadigd worden en je niet bij machte bent om het te voorkomen. Dit is een specifieke vorm van ongebruikelijk wrede geestelijke marteling die geen ouder zou mogen ondergaan.

De controle over je gedachten begint als je het heft in eigen handen neemt en je de macht ontfutselt van de anderen die jou de macht af proberen te nemen.

De windmolens in je hoofd zijn van jou en jou alleen.

Laat niemand hierover de controle nemen.

De Wijsheid van Dorcy

Craig Childress, Psy.D.
Clinical Psychologist, PSY 18857
22 december 2017

originele tekst: The Wisdom of Dorcy

Dit is een artikel van Dorcy Pruter op haar FB-groep “The Alliance to Solve Parental Alienation”. Het staat zo vol wijsheden dat ik haar inzichten en raad wil onderstrepen.

Inleiding; er is een groepje hersencellen die spiegelneuronen genoemd worden. Ik raad iedereen aan deze korte televisie uitzending over Spiegelneuronen te bekijken.

Kijk hier naar : NOVA scienceNOW : 1 – Mirror Neurons

Het netwerk van spiegelneuronen is ontworpen om de intentie van andere mensen te lezen; wat motiveert de ander. Eén van de top wetenschappelijke onderzoekers op dit gebied is Daniel Stern:

Stern: “Ons zenuwstelsel is ervoor gemaakt om door het zenuwstelsel van anderen te worden opgevangen. Onze intenties passen zich aan of houden rekening met de wisselende dialogen met de gevoelde intenties van anderen. Onze gevoelens worden gevormd door deze intenties, gedachten en gevoelens van anderen. En onze gedachten worden mede- gecreëerd in dialoog, zelfs al is het maar alleen met onszelf. Kortom: ons mentale leven is mede-gecreëerd”. (Stern, 2004, blz. 76)

Stern: “De ontdekking van spiegelneuronen is cruciaal gebleken. Spiegelneuronen leveren mogelijke neurobiologische mechanismen om het volgende fenomeen te begrijpen: het lezen van de gemoedstoestand van anderen, met name de intenties; meetrillen met iemands emotie; ervaren wat iemand anders ervaart; en de geobserveerde actie opvangen zodat je het kunt imiteren – kortom, met name het kunnen inleven in een ander en interpersoonlijk contact tot stand kunnen brengen”. (Stern, 2004, blz. 78)

Stern: “Het waarnemen van een toe te brengen intentie lijkt z’n eigen plek in het brein te hebben – een soort intentie-opsporend centrum (Blakemore & Decety, 2001). Bijvoorbeeld, het intentie-opsporend breincentrum wordt geactiveerd als de actie, in z’n context, een intentie lijkt te hebben. Als precies dezelfde beweging wordt gezien, in een andere context waaraan geen intentie kan worden toegeschreven, zal het centrum niet geactiveerd worden”. (Stern, 2004; bla. 80)

In mijn klinisch psychologische gesprekken met kinderen en gezinnen, kan ik specifiek aan ouders uitleggen hoe het brein van een kind de intenties van de ouder leest, niet alleen het gedrag van de ouders. Het belangrijkste van opvoeden is NIET wat we doen, maar de motivatie achter intentie van onze acties. Vervolgens ga ik met ouders aan het werk in het ontplooien en het op orde brengen van hun onderliggende intenties van waaruit hun acties voortkomen.

Dit is Dorcy’s wijsheid. Verstoten ouders – en iedereen – zouden erbij gebaat zijn als ze zich inzetten om Dorcy’s wijsheid en raad echt te willen begrijpen.

Van Dorcy Pruter:

In sommige situaties is de veronderstelde verstoten ouder de ongezonde ouder. In sommige zaken waaraan we in de Conscious Co-Parenting Institute werken, zijn beide ouders niet gezond. Dit zijn de meest moeilijke zaken.

Kinderen houden van beide ouders en wij hebben als maatschappij en als mens de plicht om een halt toe te roepen aan het veroordelen van, het etiketten plakken op, en een schuldige te zoeken; in plaats daarvan te streven naar kinderen te onderwijzen en vaardigheden te leren die ze in staat stelt om een gezonde relatie te hebben met beide ouders.

Wanneer een kind wordt mishandeld moeten we eerst het kind in veiligheid brengen, vervolgens kunnen we zijn/haar authentieke zelf herstellen. Dan helpen we ongezonde ouders met hun herstel (volwassen die als kinderen mishandeld zijn) naar hun authentieke zelf.

We sluiten ouders niet buiten. We ondersteunen ze en leren ze de vaardigheden die ze nodig hebben om betere ouders te zijn.

Empathie en compassie is onvoorwaardelijke liefde in actie.

Ik moedig alle ouders aan om diep te graven in hun onderbewustzijn en te ontdekken waarom ze als ouders onbewust hebben gekozen om dit leven op deze manier te leven . De stap te zetten om relaties en contacten te herstellen en daadwerkelijk gezondere relaties te creëren begint altijd bij jou. Het is zo makkelijk de ander de schuld te geven, om op zijn/haar pathologie en fouten te focussen; echter dit brengt je gezin niet verder.

Jij neemt altijd jezelf mee waarheen je ook gaat. Het gaat niet om schuld, het gaat over 100% van de tijd 100% je verantwoordelijkheid nemen. Vanuit deze houding kun je je kinderen en de bijzondere band die je met ze hebt herstellen. Gezond of ongezonde ouder.

Kinderen houden van hun ouders, zelfs van hun niet-gezonde ouders. Wanneer de band is gevormd, kan die nooit verbroken worden. Mijn moeder is extreem ongezond en toch houd ik nog steeds van haar en heb altijd van haar gehouden. Ik heb heel veel mededogen en empathie voor haar. Ik kan haar ‘niet-geheelde kind’ zien en zie haar lijden. In plaats van haar te haten, houd ik van haar. Dit is geldt voor iedereen. We worden geboren met de gave om onvoorwaardelijk lief te hebben. De meesten zijn dat vergeten door de conditionering die al vroeg begon en omdat onze ouders zich er niet van bewust zijn.

We willen niet nog meer lijden – we hebben meer empathie en meer mededogen nodig.

We hebben niet lief om hoe anderen zijn of doen, we hebben lief om wie wij zijn.

Nog een laatste punt, voor als je vast blijft zitten in je slachtofferrol; daarmee ben je niet in staat om je kinderen terug te krijgen. Je moet je lijden oplossen door mededogen met jezelf te hebben. Vanaf deze transformationele plek van herstel, wordt het voor je dierbare kinderen aantrekkelijk om naar je terug te keren.

We moeten opstaan en het elkaar niet toestaan te lijden aan zelfmedelijden en schuld. Wanneer je iemand ziet lijden, heb geen sympathie; het is de onzekerheid die mensen gevangen houdt. Empathie en mededogen moedigt mensen aan om op te staan, verantwoordelijkheid te nemen en te zorgen voor verandering.

Ik weet dat “het systeem” niet deugt. Jij moet het heft in eigen handen nemen. Het is het geloof dat steeds weer op de wereld geprojecteerd wordt, dat als waarheid in stand wordt gehouden.

Wanneer jij je gedachten verandert, verander je je gevoelens, die daardoor je gedrag veranderen. Uit een nieuwe gedachte komt een nieuw perspectief, komt een nieuwe actie.

Dit is hoe het werkt. Dit is hoe het voor IEDEREEN werkt. Dit is waarom sommigen wel herenigd worden en anderen niet.

Wanneer ouders naar ons toe komen, lijden ze en wanneer ze luisteren en een begin maken met nieuwe gedachten en acties toe te passen, komt de hereniging tot stand.
Zodra we meegaan in de gemoedstoestand van het slachtofferschap; “het systeem deugt niet, mijn ex is de verstoter, advocaten en rechters zijn onredelijk, mensen uit de GGZ zijn incompetent” enzovoort, daarmee vertellen we het universum dat dit voor ons de waarheid is. Dan zal het universum blijven komen met situaties waarvan jij denkt dat je ze verdient. Zo werkt dat. Ik heb het keer op keer gezien. De gemoedstoestand veranderen, de verandering door te werken aan het innerlijk, is wat het verschil maakt.

We hebben er vooral vanuit ons lagere zelfbewustzijn voor gekozen om kinderen te krijgen en nu is het tijd om op te staan wanneer we verzocht worden om de ouders te zijn wie we zijn, de ouders met het morele kompas.

De werkelijk verstoten ouders zijn de uitverkoren ouders, zij zijn de ouders met de innerlijke kracht en de gave om de gehele mensheid te veranderen. Ze waren het vergeten en worden nu wakker.

Dankjewel Dorcy, voor het begeleiden en verhelpen van de donkere energie van lijden en het slachtofferschap. We beginnen met onze diepere intenties te begrijpen en te ordenen , onze liefde te vinden, eigen kracht te vinden en ons vermogen tot herstel te gebruiken. Daarna, vanaf deze stevige plek van licht en liefde, kunnen we de verloren kinderen terugvinden.

 

De plek waar het groene gras groeit

Karen Woodall
15 december 2017
Originele tekst: The place Where the Green Grasses Grow

Ik werk met kinderen van alle leeftijden die één ouder buitensluiten en ik doe dit werk al heel lang. Ik ken het landschap waarin deze kinderen opgroeien en leven heel erg goed. Wat ik te weten ben gekomen van kinderen die één ouder buitensluiten is dat hoewel elk kind dat één ouder buitensluit anders is en dat elk geval waar buitensluiting plaats vindt uniek is, het zichtbare gedrag steeds hetzelfde is. Elk kind (en ik bedoel daarmee ook volwassen kinderen) gelooft volledig in zijn/haar eigen subjectieve ervaring en vinden het schier onmogelijk om tot andere gedachten te komen. Daar komt nog bij, dat elk kind gebruik maakt van een aantal reacties om aan de buitenwereld te bewijzen dat hun interne geconstrueerde gevoel over deze ouder klopt.

Wat deze kinderen doen is een poging om de buitenwereld te laten aansluiten bij de gevoelens over deze ouder die zijn ingeprent in een bepaalde periode waarin de emotionele en psychologische integriteit van het kind onder druk is komen te staan. In simpele woorden, het verstotende kind is er een die gebruik maakt van het overlevingsmechanisme waarin de wereld verdeeld wordt in goed en slecht waardoor de buitenwereld aansluit met hun gevoelens die hun onder druk gedurende de veranderingen die ontstaan tijdens de scheiding.

Als ik werk met gezinnen waarin verstoting een rol speelt, zijn het de kinderen waarover ik de meeste zorgen heb omdat het zij zijn die de onopgeloste last dragen.

Voor alle kinderen die één ouder buitensluiten tijdens deze kerstdagen, speciaal diegenen die diep van binnen weten dat er een plek is waar het groene gras, hier het verhaal.

Er was eens een gezin dat gelukkig was en in het bos woonde. Op een dag kwam er een heks voorbij die giftige stof over het gezin strooide waardoor de volwassenen veranderden in monsters die elkaar haatten. Voor de kinderen veranderde hun gelukkige kleine wereld in het bos en zagen ze dat hun ouders waarvan ze zoveel hielden ongelukkig en boos waren. De zon verdween en het bleef regenen, in plaats van ‘en ze leefden nog lang en gelukkig’ was er één ouder die boos was en de andere ouder die verdriet had. De kinderen wisten niet wie van de ouders boos was en wie verdrietig wanneer ze door het bos liepen om bij hun vader te zijn en als ze terug liepen om bij hun moeder te zijn. De kinderen voelden zich niet langer veilig in het bos en waren bang dat de heks terugkwam en hun ook zou betoveren.

Soms, als ze terugkwamen van hun moeder, zagen ze de heks wegsluipen door de achterdeur en waren bang dat ze hun moeder nog meer had betoverd. Op die dagen leek het alsof hun moeder mopperiger was en de kinderen voelden en dachten dat ze hun moeder gelukkig moesten maken. Op andere dagen verscheen de heks op de stoep bij hun vader en hoorden ze hem tegen haar fluisteren en maakten de kinderen zich zorgen over wat er gezegd kon zijn. Op zulke dagen leek het alsof vader verdrietiger was en ze voelden en dachten dat ze voor hem moesten zorgen.

Op een dag toen ze terugkwamen bij hun moeder zagen ze hun moeder en de heks samen thee drinken in de keuken. De kinderen waren hierdoor verrast en ze zeiden tegen de hekst “Je hebt gezegd dat je onze moeder niet aardig vindt, we hebben je dat horen fluisteren tegen onze vader”.

Moeder keek verbaast en zei “ik wist niet dat je ook bij hem op bezoek gaat”. De hekst kakelde luid “Er is veel dat je niet weet” en vloog weg op haar bezemsteel.

Die nacht kon hun moeder niet slapen. De kinderen wisten dat omdat ze hoorden dat hun moeder de trap op en af liep naar de keuken en ze wisten dat ze huilde. De kinderen konden ook niet slapen, ze wisten dat hun moeder boos en van streek was.

De volgende keer dat ze bij hun vader waren, waren de kinderen boos op hun vader omdat hun vader vrienden was geworden met de heks en hun moeder had verraden. Ze geloofden het niet toen vader zei dat hij de heks niet kende of niet zou willen dat de heks bij hem op bezoek kwam. “Je speelt onder één hoedje met de hekst” huilden de kinderen, en ze renden weg door het bos naar hun moeder. Hun moeder was blij om ze te zien en knuffelde en kuste ze, en die avond werden ze verwend met ijs.

“Wij zullen je beschermen” zeiden de kinderen tegen hun moeder en hun moeder glimlachte en omarmde ze terwijl ze om het vuur zaten.

Vader vroeg zich af waar de kinderen bleven. Hij stond bij de voordeur en wachtte op de kinderen, maar die kwamen niet. Plotseling verscheen de heks “Ze zijn bij hun moeder” kakelde ze “En ze vinden jou niet meer aardig”.

Vader keek de heks aan en zei “Jij boosaardige ouwe heks, waarom kom je hier als je me alleen maar wil bedriegen”?

De heks keek hem recht aan en zei “Als de liefde dooft, brengt de rouw boosheid, angst en vrees en soms nog zelfs meer nog, het brengt de geesten en spoken van het verleden naar boven”. “Daarom kom ik hier, omdat boosaardige heksen en tovenaars zich voeden met het leed wanneer de liefde dooft”.

Terug bij hun moeder zeiden de kinderen dat ze hun vader nooit meer wilden zien. “Hij was wreed tegen ons” vertelden ze hun moeder “Hij sloeg ons en maakte ons aan het huilen”. Ondanks dat moeder er niet zeker van was of dat de waarheid was, voelde ze zich getroost door wat de kinderen zeiden en leek het logisch. Tenslotte, geholpen door de heks, had hun vader haar pijn gedaan, dus was ze niet verbaasd dat hun vader ook de kinderen pijn had gedaan.

Uiteindelijk geloofden de kinderen dat hun eens zo geliefde vader was zoals ze hun moeder hadden verteld. Bijna geloofden ze het maar niet helemaal. Ook al zagen de kinderen hun vader niet, soms, meestal ’s nachts als het heel stil was en ze niet op hun hoede waren, herinnerden de kinderen zich momenten met hun vader die goed waren. Op zulke momenten groeide hun hart en voelden ze zich meer ontspannen worden wanneer ze die herinneringen hadden. Die momenten, als kleine scheuren in het ijs zorgde dat er kleine luchtbelletjes van liefde naar boven kwamen vanuit de bevroren gedachten van de kinderen. De belletjes hadden de vorm van vraagtekens en ze hinderden de kinderen die steeds weer probeerden om de belletjes snel uiteen te laten spatten met stekelige gevoelens en gedachten waarvan ze geleerd hadden dat ze zich daarmee konden beschermen.

“Papa was NOOIT aardig tegen ons” zeiden de kinderen

SPAT, deed de luchtbel in de vorm van een vraagteken.

“Papa wilde ons eigenlijk niet toen we klein waren” zeiden de kinderen.

SPAT, deed de luchtbel in de vorm van een vraagteken.

“Mama is de liefste van de wereld, ze doet NOOIT naar tegen ons” en de kinderen stampten met hun voeten.

SPAT, deed de luchtbel in de vorm van een vraagteken.

De kinderen schreeuwden harder: “Papa is een monster, echt waar”.

SPAT, deed de luchtbel in de vorm van een vraagteken.

Toen de kinderen groter werden, kwamen de momenten dat er luchtbellen in de lucht zweefden vaker voor en dat viel één van de kinderen op en ook dat het hem minder goed lukte om de luchtbellen uit elkaar te laten spatten. Op een dag was hiij tegen de wind aan het schreeuwen om een extra grote luchtbel uiteen te laten spatten toen de heks op haar bezemsteel voorbij vloog.

“Ik zie dat je nog steeds gevangen zit in de val die ik voor je heb gezet”, kakelde ze tevreden en ze vloog door.

Op dat moment was de jongen zich er plotseling van bewust dat er heel veel luchtbellen in de vorm van vraagtekens om hem heen zweefden en dat hij de afgelopen 10 jaar niets anders gedaan had dan ze uit elkaar laten spatten. Plotseling voelde hij de scheur in het ijs van zijn gevoelens en gedachten groter worden, zo groot dat er geen luchtbellen meer uitkwamen maar dat zijn gedachten en gevoelens een snelstromende rivier werd.

In die rivier zag hij het wrakhout van het verleden voorbij drijven. Hij zag de tafel en de stoelen van het huis waarin hij leefde met zijn moeder en vader toen iedereen nog gelukkig was. Hij zag de lamp voorbij drijven van zijn slaapkamer toen zijn ouders net uit elkaar waren, en de nu natte gordijnen en de boeken die hij met zijn vader las voordat hij ging slapen. Hij voelde zich vreemd. Lichter van binnen en minder bang. Hij zocht in de rivier en vond allerlei dingen die hij was vergeten vanaf het moment dat zijn herinneringen bevroren en koud waren.

Wat moet ik nu doen dacht de jongen op het moment dat de heks, hangend aan haar bezemsteel in een poging om te overleven, voorbij kwam drijven. Hij merkte dat op het moment dat ze voorbij dreef ze niet naar hem keek, ze was te druk om haar neus boven water te houden om te ademen. Terwijl hij toekeek voelde hij van binnen iets wat hij heel lang had vermeden. Het waren sterke gevoelens, gevoelens van schaamte en schuld toen hij dacht aan zijn vader en hoe lang het geleden het was sinds hij zijn vader had gezien. Terwijl hij dat dacht kwam een oud gevoel boven en de woorden die het vormden waren “Hij is slecht…” de woorden in zijn hoofd begonnen het te zeggen en stopten er plotseling mee.

Slecht?

Voor het eerst voelde de jongen een luchtbel in de vorm van een vraagteken voorbij zweven die hij niet onmiddellijk uiteen wilde laten spatten. In plaats daarvan reikte hij heel voorzichtig naar de luchtbel en begeleide hij de luchtbel naar de grond voor zijn voeten en hij zat daar kijken naar die gedachten en gevoelens.

Slecht?

Zijn gedachten begonnen weer te stromen en hij herinnerde zich de dagen dat zijn vader hem optilde om de hazelnoten uit de boom te slaan met een stok. Hij zag zichzelf lachen terwijl hij op zijn fiets zat en zijn vader hem duwde. Hij herinnerde zich de momenten dat zijn vader boos op hem was en hij herinnerde zich de tijd dat zijn vader gelukkig was.

Slecht, dacht hij. Nee, dat is niet slecht.

Hij zat en dacht na. Hij plukte alle luchtbellen uit de lucht en dacht na over de vragen. Hij voelde angst, schaamte en schuld. Hij voelde liefde en voelde het gemis en het verdriet over alles dat er was gebeurd. Hij zat heel lang bij de rivier na te denken en uiteindelijk merkte hij dat er iemand vlak naast hem zat met haar gelaarsde voeten in het water.

“Wie ben jij?” vroeg de jongen en “Wat doe je bij mijn rivier”?

“Tilly” antwoordde het meisje terwijl ze met haar voeten in het water schopte.

“Nou, Tilly” zei hij “Ik weet niet wat je komt doen maar zoek maar een eigen rivier om bij te zitten”.

“Dit is mijn rivier” zei Tilly en pakte een lolly, stroopt het papiertje eraf en stopte de lolly in haar mond.

“Niet waar” zei de jongen, “Het is mijn rivier en ik heb hem net ontdekt dus ga weg en stop met het likken aan die lolly, het is vies”.

Tilly stopte met het schoppen in het water en draaide zich plechtig naar de jongen om.

“Het is absoluut mijn rivier wel” zei ze “En ik ben hier omdat jij nu op een plek bent waar het groene gras groeit”.

Nu werd de jongen pas echt goed boos.

“Wat bedoel je met: waar het groene gras groeit?” vroeg de jongen met een geïrriteerde beweging, “Wat bedoel je?”

“Kom met me mee”, zei Tilly, haar hand was plakkerig terwijl ze aan hem trok om op te staan, “Ik zal het je laten zien”.

De jongen vloog Tilly achterna, want ze rende zo snel als de wind. Hij realiseerde zich dat hij niet weg kon, al zou het willen, haar hand was te plakkerig. Plotseling kwamen ze tot stilstand vlak voor een cirkel van bomen. Tilly stapte terug en duwde hem naar voren “Kijk dan”, droeg ze hem op, “Dit is de plek waar het groene gras groeit.”

Het gras was inderdaad groen binnen de cirkel van bomen. Het gras was vers en in heel veel verschillende kleuren groen. Sommige waren zacht en sommige hard, sommigen waren gevlochten in hangmatten en van sommigen waren bedden gemaakt waar kinderen op lagen te lezen of iets aan het maken waren. Iedereen was zachtjes aan het praten en de sfeer van harmonie omringde deze plek.

“Wat is dit voor een plek?” vroeg de jongen en stapte naar voren in verwondering, de kinderen zagen er gelukkig uit en een gevoel van compleet zijn overspoelde hem.

Het geluid van geritsel maakte dat hij zich omdraaide en hij zag een schaduw die hij zich nog kon herinneren tussen de bomen naar voren komen.

“Dit is de plek waar gekwetste kinderen komen om te herstellen” zei de stem die hij vele jaren niet meer had gehoord. “Dit is de plek waar de boosaardige heks van angst en vrees je niet kan pakken en waar de liefde veilig kan terugkeren naar je hart”.

De jongen stapte naar de schaduw toe en zag terwijl het dat deed dat hij het was, waar hij zo op had gehoopt.

Eén moment had hij zich nog zorgen gemaakt, dat wat hij nu deed niet goed was en het gezicht van zijn moeder kwam in zijn gedachten. Terwijl dat gebeurde voelde hij de opkomende stekelige gevoelens en gedachten verdwijnen en hij realiseerde zich dat zijn moeder, net als andere volwassenen voor zichzelf kan zorgen. In zijn gedachten glimlachte zijn moeder en hij voelde een last van zijn schouders glijden. Hij stapte naar voren.

“Ik heb je gemist, Papa” zei hij, en terwijl hij dat zei gaf zijn vader hem zijn hand en leidde hem naar een bed van zacht groen gras.

“Ik weet het” zei zijn vader, “Ik heb je ook gemist” en hij schudde het kussen op en de jongen rolde zichzelf op in het bed.

Terwijl hij dat deed, raakte zijn voet iets hards op het bed en hij reikte ernaar en zag wat het was.

“Kijk Papa” zei hij “Het is het boek dat we aan het lezen waren…”

“Dat klopt” zei zijn vader “Het is het boek dat we aan het lezen waren…”

Verstoting wordt niet alleen veroorzaakt door één ouder die slecht spreekt over de ander. Verstoting is een vernuftige dief van het perspectief waarmee kinderen vol gestopt kunnen worden door gedrag, geen woorden, en het beïnvloeden van herinneringen zodat de dingen anders lijken wanneer ze in de spiegel bekeken worden. Aanvullend, kinderen die moeten navigeren in het landschap na de scheiding kunnen ten prooi vallen aan vele afschrikwekkende dingen. Heksen en tovenaars van pijn en lijden van ouders, intergenerationele overdracht, als de geesten en spoken van het verleden naar de oppervlakte komen door de breuk van het gezin en het overnemen. Kinderen, meer dan wie ook tijdens de breuk van het gezin, dragen de emotionele en psychologische consequenties van de scheiding en om al deze redenen zal mijn werk altijd in de eerste plaats gaan over het helpen van kinderen om te leren navigeren over de paden van het gescheiden gezin.

Mijn doel is om een wereld te creëren waar elk kind een compleet en gezond geïntegreerd leven kan leiden. Waar geen kind gedwongen kan worden om het overlevingsmechanisme te gebruiken en te geloven dat één ouder helemaal goed is en de ander slecht. Tenslotte, zo’n overlevingsmechanisme moet al lang zijn verdwenen in het leven van kinderen nadat ze 2-3 jaar oud zijn. Als kinderen het opnieuw moeten gaan gebruiken om zich te beschermen tegen de ondragelijke druk als gevolg van de situatie na de scheiding, is het een tragedie omdat hun gedachten worden bevroren op dit vroegkinderlijke niveau en hen de stroom van liefde en creativiteit wordt ontnomen. Het is geen wonder dat zoveel verstotende kinderen leiden aan angst en nervositeit. Het is geen wonder dat zovelen van hen gefixeerd zijn in het vasthouden van de gespleten gedachten, de energie die nodig is om te blijven geloven dat iemand helemaal goed of slecht is.

Niemand is als persoon helemaal slecht. Zelfs kinderen die werkelijk lichamelijk mishandeld zijn door een ouder, zien deze ouder niet als helemaal slecht en verlangen ernaar dat deze ouder hun de liefde geeft waarnaar ze snakken. Allen dan, wanneer kinderen worden gedwongen om het overlevingsmechanisme van het splitsen van hun gedachten te gebruiken, hun gedachten en gevoelens van liefde voor een ouder bevriezen in hun onderbewuste, zullen de signalen van gedragingen van verstoting door kinderen duidelijk zichtbaar zijn.

Richard Gardner was de eerste die deze reeks van signalen beschreef en deze zie ik tot nu toe aanwezig in alle kinderen die verstoten. Wanneer ik kinderen met deze rode vlaggen van verstoting zie wapperen weet ik dat het voor mij tijd is om het bos in te gaan en het diepgaande werk van het onderzoek te gaan doen. Kinderen uit het bos begeleiden is niet makkelijk en ik blijf werken om manieren te vinden om te begrijpen en te werken op deze donkere plekken. Het zoeken naar manieren om het ‘zelf’ van een verstotend kind te omschrijven is één van de manieren waarop ik dieper ga graven, werken met de verdedigingsmechanismen die het ‘zelf’ verstoren is iets waar ik net mee ben begonnen om te begrijpen.

Dit verhaal is voor alle kinderen, van alle leeftijden, die werkelijk geloven dat één ouder helemaal goed is en de ander helemaal slecht.

Geloof me, kinderen. De wereld is niet zo simpel als dat, en ondanks dat het beangstigend is kun je de plek waar de rivier stroomt vinden.

En als je de rivier vindt, zal alles waar je bang voor was, alles waarvan je nu vindt dat het onrechtvaardig is, van je afspoelen en je een gevoel van harmonie en vrijheid geven.

Omdat jullie een vol, compleet en gezond leven verdienen, net als alle kinderen in deze wereld.

Dat is wat er op je wacht voorbij de plek waar het groene gras groeit.

Het verhaal in PDF: 2017-12-15 De plek waar het groene gras groeit

Hoe overleef ik de feestdagen, en mogelijk het leven, gepest door buitensluiting

Linda J. Gottlieb, LMFT, LCSW-R 12 november 2017
originele blogtekst: Getting through the holidays, and perhaps life, under the plague of alienation

Wees Proactief!

Deze tijd van het jaar is het moeilijks en pijnlijkst, naast uiteraard de verjaardagen van je kinderen en die van jou en Moederdag en Vaderdag.

Hoewel je door je ex en je kinderen slecht wordt behandeld en buitengesloten, zal je niettemin moeten onderkennen dat je het recht hebt om te verwachten dat anderen jou met respect en beleefdheid behandelen en rekening met je houden. En tegenover jezelf heb je de plicht om je zelfrespect te koesteren. Ik benadruk dan ook hoe belangrijk het is te weten hoe jij jezelf behandelt en ziet. Ik denk dat mijn belangrijkste boodschap die ik je wil meegeven is dat je de misplaatste en vernederende boodschappen die je herhaaldelijk van je ex en je kinderen hoorde, niet op jezelf betrekt. Zoals Steve Miller, arts, vaak zegt: “Laat je ex geen ruimte in je hoofd huren”. Als je de vernederingen op jezelf betrekt, zal het je gedrag beïnvloeden, wat je niet zal dienen. Sta niet toe dat je ex en je kinderen je aan jezelf laten twijfelen. Er is niets wat je gedaan hebt, gedaan zou kunnen hebben of doet, dat de buitensluiting door je kind(eren) rechtvaardigt. De oorzaak van de afwijzing is het werk van de verstotende ouder, een bedrieger en een groot manipulator. Verstotende ouders projecteren alle schuld en verantwoordelijkheid op de ander – dat is wat zij jou hebben aangedaan.

Je moet jouw rol herschrijven, van iemand die misbruikt is en slecht is behandeld, naar een rol die respect afdwingt en waarmee rekening gehouden mag worden.

Leg de negatieve, verstotende boodschappen over jou naast je neer en vertel jezelf dat je beminnelijk, begerenswaardig en gewenst bent. Omgeef jezelf met anderen die positief op jou reageren.

Nu, natuurlijk, zal je liefhebbende familie, je vrienden en anderen met wie je een warme relatie hebt, wellicht niet begrijpen wat verstoting is en wat je doorstaat. Ze zullen daarom waarschijnlijk niet weten hoe ze behulpzaam kunnen zijn. Hiervoor zijn hoofdzakelijk twee redenen:

Om te beginnen zullen ze waarschijnlijk, net als vele professionals, om de tuin geleid zijn door de talloze contra-intuïtieve zaken die bij verstoting spelen, contra-intuïtieve zaken waarover je Steve Miller, Amy Baker en mijzelf hebt horen getuigen. Eén van die contra-intuïtieve onderwerpen is dat: “Het gaat zo tegen alles in, dat een kind een ouder verstoot, dat wanneer het gebeurt, de verstoten ouder wel iets vreselijks gedaan moet hebben om de verstoting te rechtvaardigen”. Er wordt snel geoordeeld om de Verstoting te verklaren. Maar zoals dr. Miller ook besprak, de wetenschappelijk methode vereist dat alle plausibele klinische hypothesen worden aangewend om dit gedrag te verklaren (klinisch redeneren). Dus, wanneer de experts, zoals forensisch onderzoekers en professionals in de geestelijke gezondheidszorg, er niet in slagen om tot plausibele hypothesen te komen omtrent de verstoting door kinderen, kun je niet verwachten dat je familie en vrienden een dergelijke analyse zullen toepassen door zichzelf af te vragen: “Hé, ik vraag me af wat voor aannemelijke veronderstellingen er zijn om te verklaren waarom kleine Anne plotseling alle contact met mijn broer weigert”.

Vrienden en familie hebben een goede uitleg over Verstoting nodig om te begrijpen waarom jouw kind(eren) je slecht behandelen en verstoten. Hoe leg je het ze uit? Ben je jezelf aan het verdedigen als je het uitlegt? Ben je aan jezelf aan het twijfelen als je het uitlegt? Heeft de stem van je ex, die je mogelijk hebt toegestaan ruimte in je hoofd te huren, invloed op de manier waarop je jouw situatie aan de mensen om je heen beschrijft? Dit is heel normaal, als gevolg van de hoeveelheid vernederingen die je naar je hoofd hebt gekregen.

Er is een alternatieve manier waarop je jouw situatie kunt verwoorden. Wees positief bevestigend, kort en bondig. Je hoeft jezelf niet te verdedigen door ieder klein foutje te benadrukken die je als ouder hebt begaan. Je kind kwam niet met een handleiding, en opvoeden is altijd een proces geweest van vallen en opstaan omdat ieder kind anders is. Ook veranderen ervaringen gevoelens en gedachten, zoals we in familietherapie zeggen. Dus, als jij je op een manier gedraagt die respect en welwillendheid afdwingt, heb je meer kans dat je respect en welwillendheid ontvangt; en wanneer je respect en welwillendheid van anderen ontvangt, dan zal je waarschijnlijk gaan geloven en gaan voelen dat je recht hebt op zelfrespect en welwillendheid. Ken je eigen waarde!

Verstoten ouders moeten proactief zijn en niet uitsluitend reactief.

Dit is goed advies voor wie van jullie contact hebben met jullie kinderen. Dwing respect en welwillendheid van ze af. Gedraag je niet verdedigend tegenover je kinderen, zoals wanneer ze jou op je plaats zetten door je te beschuldigen van dingen die je niet hebt gedaan. Houd jezelf te allen tijde in je opvoedende rol. Beantwoord je verstotende kind met dezelfde ouderlijke autoriteit die je had voorafgaand aan de verstoting. Jij weet precies wanneer je kind jou in de verdediging drijft: het gebeurt wanneer je kind de ouderlijke rol aanneemt, eist dat je hem/haar antwoord geeft terwijl hij/zij jou onderwerpt aan een kruisverhoor. Vaak is het niet antwoorden op de beschuldigingen effectiever dan te proberen hun herinneringen te weerleggen – en helemaal als je verdedigend klinkt. Probeer positieve ervaringen en interacties met je kinderen te hebben, waarmee je het beeld dat van je is ontstaan kunt ombuigen. Geen woorden maar daden.

Ik weet het, dit is allemaal makkelijker gezegd dan gedaan. Maar oefen. Misschien moet je er een bladzij uit het boek van Dr. Miller bijnemen: Google naar Oliver North’s verklaring tegenover het Congres omtrent zijn acties in Iran Contra. Al is het maar om de tijd mee door te komen! North laat briljant en effectief zien hoe je niet verdedigend moet zijn als je aangevallen wordt; en hij drijft zijn beschuldigers heel slim in de verdediging. Zou het niet heerlijk zijn om de rollen met de verstotende ouder om te draaien?

Wees ook proactief tegen de hulpverlener die het contact met jou en je kinderen probeert te herstellen . Dit is de niet-specialist die wil dat jij de waandenkbeelden die de kinderen over jou en de familiegeschiedenis hebben accepteert en daarnaast ook wil dat je begrip toont voor de gevoelens van je kinderen, voor wandaden die je niet hebt begaan. Dit is ‘de’ specialist die niet herkent hoe jij bent getraumatiseerd door de verstoting en daarom geen begrip kan opbrengen voor jouw gevoelens! Tjonge, wat geven jouw kinderen de therapeut een hoop redenen om wél begrip voor je te hebben door de manier waarop ze denigrerend en respectloos zijn tijdens de sessie, voor de ogen van de therapeut!

Als de therapeut er niet in slaagt jouw kinderen aan te spreken op hun slechte gedrag en respectloosheid naar jou, geeft de therapeut daarmee goedkeuring aan je kind om zich asociaal te gedragen. Dit is nalatigheid!

Stel je eens voor wat de therapeut zou antwoorden in het geval je kind zijn/haar leraar slecht heeft behandeld of tegen de leraar was tekeer gegaan. Zou de therapeut de leraar een brief schrijven waarin stond:

Beste hr/mw Leraar,

Zojuist had ik een gesprek met kind X, die me vertelde dat u hem/haar in verlegenheid hebt gebracht door hem/haar te vragen, voor de hele klas, om te gaan zitten, nadat hij/zij herhaaldelijk van zijn/haar stoel was opgestaan. Uw relatie met kind X kan niet hersteld worden als u geen excuses aan kind X aanbiedt voor uw onvergeeflijke gedrag. Het is heel belangrijk dat u de gevoelens van kind X erkent en belooft om nooit weer kind X in verlegenheid te brengen.

Als u doorgaat met het in verlegenheid brengen van kind X, zal ik genoodzaakt zijn een brief aan uw directeur te schrijven waarin ik mijn zorgen uit over uw relatie met kind X en dat verdere interactie met u niet in het belang van kind X is.

Hoogachtend, hr/mw Relatietherapeut

Wees proactief en stel voor dat de therapeut precies zo omgaat met je kind zoals de therapeut zou omgaan als wanneer je kind naar therapie was gestuurd vanwege het niet respectvol omgaan met een leraar of elke andere autoriteit dan ook. (Dit zou je buiten de aanwezigheid van je kinderen moeten bespreken).

Je zou ook video’s, foto’s en herinneringen kunnen meenemen uit de tijd voor de verstoting. Ik zou ook met de therapeut kunnen praten over het toepassen van deze methode. Als hier weerstand tegen is, geef de therapeut dan op een respectvolle manier de informatie van mijn website over de effectiviteit van deze techniek.

Nu voor diegenen die geen contact hebben met hun kinderen, mijn hart gaat naar jullie uit. Dit is zo’n onvoorstelbaar pijnlijke situatie. Veel verstoten ouders hebben me laten weten dat ze vrezen dat ze hun nalatenschap aan hun kinderen zien veranderen in dat hun kinderen geloven, dat ze verwaarlozende, en mishandelende ouders zijn, en mogelijk psychisch ziek, asociaal en minder-dan-mens. Als het contact helemaal verloren is, wat kan er dan gedaan worden aan het verwrongen beeld van de familiegeschiedenis die het kind heeft? En hoe kun je proactief zijn als je helemaal geen contact hebt? Dit lijkt een hulpeloze situatie te zijn; je hebt alle mogelijk denkbare pogingen tot contact gedaan, en bent afgewezen. Je vreest dat deze herschreven familiegeschiedenis, waarin jij (en daarom ook de helft van je kind) een monster bent die aan de schandpaal genageld moet worden, vernederd en verstoten moet worden.

Op mijn website schreef ik een artikel genaamd “the_sacrifice_of_the_alienated_parent“. Het was met bezwaard hart dat ik dat artikel schreef omdat het over verstoten situaties gaat die hopeloos lijken.

Allereerst denk ik niet dat er een situatie bestaat die hopeloos is. Je weet nooit wanneer je kind het licht zal zien of wanneer een bepaalde familiesituatie contact vereist. Dat is wat er in mijn geval gebeurde toen ik 18 werd, en ik weer contact kreeg met mijn vader. We weten echter, helaas, dat verstoting de verstoten ouder kan overleven, dus zal je een familiegeschiedenis willen nalaten voor je kind. In het artikel stel ik voor een video te maken over de familiegeschiedenis vanuit jouw perspectief. Ik geef in dit artikel voorbeeldvragen, maar: alles mag, voor wat betreft wat je wilt toevoegen en benoemen. Je zou andere video’s die je hebt van je leven met de kinderen voorafgaand aan de verstoting, kunnen toevoegen. Je kunt allerlei herinneringen laten zien, zoals kaarten of tekeningen die je kind ooit voor je maakte op school voor allerlei feestdagen. Of je zou deze feestdagen kunnen gebruiken om je kinderen te schrijven wat je gevoelens zijn bij dit grote verlies. Lees de brief voor in je video.

Een paar belangrijke kanttekeningen: scheld niet, pleeg geen karaktermoord, en pathologiseer de verstotende ouder niet. Dit was fout toen het jou werd aangedaan, en het is verkeerd als het omgekeerd gebeurt, en het zal er voor zorgen dat je kind de verstrengelde relatie met verstotende ouder zal gaan verdedigen. Maar het is prima om verstotend gedrag te labelen als verkeerd, oneerlijk, niet helpend en zelfs kwaadaardig, net als valse beschuldigingen van kindermishandeling. Je kind moet begrijpen dat tegendraads, respectloos en zelfs wreed gedrag fout is en ze niet zal dienen in het leven, noch in situaties met autoriteiten zoals een baas, noch in hun persoonlijke relaties. Deze boodschap heeft het kind niet van de verstotende ouder gekregen; in feite krijgt je kind precies de tegenovergestelde boodschap. Dus is het belangrijk dat je deze informatie geeft op een verstandige, meelevende en niet-verdedigende manier. Je bent waarschijnlijk de enige die model staat voor sociaal-gewenst gedrag en hoe lief te hebben en liefde te ontvangen in een relatie. Je hebt het recht en de verantwoordelijkheid je kind te wijzen op de onjuiste informatie over je, zolang je de verstotende ouder niet pathologiseert.

Laat geen boosheid zien in de video; maar laat je gevoelens van pijn zien. Boosheid is de vertaling van pijn, die de primaire emotie is in situaties van verstoting en die pijn zou daarom benadrukt moeten worden. Het dient veel positieve doelen als je kind je tranen en verdriet over het verlies van jullie relatie ziet. Onthoud dat één van de kenmerken van een verstotend kind het gebrek aan schuld en/of berouw is met betrekking tot hun gedrag naar jou. Je kind heeft antisociaal gedrag van de verstotende ouder geleerd. Je kunt de vorming van antisociaal gedraag weerleggen en ombuigen door gevoelens van schuld bij je kind op te roepen. Schuld is goed; schuld is wat ons sociaal capabele mensen maakt. Je kind bewust maken van antisociaal gedrag is op z’n plaats. Wanneer verstotende ouders schuldgevoelens bij hun kinderen oproepen met als doel dat kinderen aan de behoeftes van deze ouders gaan voldoen, is ongepast, manipulatief en mishandelend. Neem jaarlijkse foto’s van jezelf en schrijf deze brief ook jaarlijks en stop ze in de ‘tijdscapsule’ die je voor je kinderen gaat achterlaten samen met de video.

Ik zou evenzoveel kopieën maken van je video en alles wat je in de tijdscapsule wil stoppen, als er mensen zijn van wie je denkt dat ze in de positie zijn om het aan je kind te geven na je overlijden. Misschien dat jij, of een andere vertrouwenspersoon, in staat is om de video en de tijdcapsule aan je kind te geven als je kind de leeftijd van 18 bereikt.

Dit lijkt een moeilijke taak om te ondernemen – maar het kan je wat rust geven, dat er een mogelijkheid is om een feitelijke en symbolische herinnering te kunnen achterlaten voor je kind.

Het is belangrijk dat je onthoudt dat je kind er niet voor koos om jou te verstoten, maar werd gehersenspoeld om dat te doen door een uitzonderlijk kundig en handig manipulator. Jouw kind is gevangen in een loyaliteitsverbond die hem/haar door de verstotende ouder is opgedrongen. Dit verbond, of web, vereist dat je kind niet loyaal kan blijven aan de verstotende ouder, tenzij je kind jou slecht behandelt en buitensluit. Zou je het geluk hebben weer een beetje contact met je kind te hebben dan moet je je kind zijn/haar gedrag vergeven, maar niettemin gepast gedrag verlangen voor de toekomst.

Als we terug komen op je familie, vrienden en intieme relaties. Vertelde ik dat er twee redenen zijn waardoor ze jouw situatie mogelijk niet begrijpen, of minder behulpzaam zijn dan ze zouden kunnen zijn. De eerste reden was hun gebrek aan begrip van wat Verstoting is en hoe het heeft kunnen gebeuren.

De tweede reden is dat ze alle mogelijke kansen aangrijpen om uit te vinden wat kan helpen.

Tenzij ze zelf het verlies door Verstoting hebben meegemaakt, kunnen zij jouw situatie niet volledig begrijpen. Dus zal hun advies je soms wel en soms niet helpen.

Het verlies van een kind door Verstoting kan met geen enkel ander verlies vergeleken worden. Zelfs het verlies van een kind door overlijden kent afsluiting.

Jij en alleen jij weet wat je nodig hebt om te rouwen. Of het rouwen nou teveel is, te weinig, te extreem, niet te meten is, dat je mag jij beslissen. Hier zijn geen richtlijnen voor.

Het is goed wanneer je laat zien dat je verdriet hebt bij mensen van wie je houdt. Niemand kan je vertellen dat je gevoelens van boosheid over de Verstoting fout is, schadelijk, of bizar is: ik zei gevoelens – niet het ernaar handelen!

Dus heb ik een paar praktische tips om je door de feestdagen te helpen – en net als het advies van je vrienden, familie en andere intimi, zal mijn raad kunnen helpen of niet kunnen helpen. Hier komen ze:

Als je merkt dat je rouw en/of je emoties je verteert, probeer dit: sta jezelf elke dag of elke week een moment toe waarin je je focust op je rouw, boosheid, frustraties of andere emoties. Kies een tijdstip dat past in je dagelijkse bezigheden en geef jezelf een reële hoeveelheid tijd waarvan je denkt dat het genoeg is om te rouwen, boos te worden, of om te gaan met welke emotie dan ook. Als je de frequentie en de hoeveelheid tijd hebt bepaald, blijf je dan houden aan dat schema als een ritueel – zelfs wanneer je helemaal geen zin hebt om op dat moment te rouwen of met je emoties bezig te gaan. Alleen als je dit “ritueel” ondergaat, zelfs als je er helemaal geen zin in hebt, zal je in staat zijn jezelf te stoppen met het obsessief bezig te zijn en te blijven wanneer het niet past of wenselijk is om obsessief te zijn.

Nog een paar tips:

Blijf actief

Ga om met mensen die jou respecteren en waarderen

Ga vrijwilligerswerk doen in een daklozenopvang

Ga op bezoek bij mensen in een verpleeghuis, die geen bezoek krijgen

Ga vrijwilligerswerk doen in een ziekenhuis met kinderen die kanker of een andere serieuze ziekte

Hoop op het beste, verwacht het beste, en wees voorbereid te accepteren waar je geen controle over hebt.

De beste wensen voor de feestdagen van een voorheen verstotend kind,

Linda Gottlieb

Vertaling: H.
Omring je tijdens deze feestdagen met mensen die van je houden!

Ondersteboven en achterstevoren

12 november 2017 Karen Woodall

Op dit moment werk ik aan een serie stukken voor ouders gericht op de manier hoe je als verstoten ouder je verstand kunt blijven gebruiken. Terwijl ik hiermee bezig ben, ben ik weer terug in het onbekende waar de wereld ondersteboven en achterstevoren is. Er is een reden waarom diegenen die hierin werken blijven hameren op het feit dat dit werk contra intuïtief is, omdat alles in de wereld waarin je binnenstapt geanaliseerd moet worden en bekeken moet worden door het 180 graden te draaien om het werkelijk te kunnen begrijpen. Ouders helpen om dit te herkennen is één manier waarop we kunnen zorgen dat ze hun verstand blijven gebruiken. Een andere is dat we ouders helpen om te overleven in deze wereld.

Laat me een voorbeeld geven. In het onderzoek bij gezinnen waar verstoting speelt zullen de meeste professionals hun aandacht richten op de verstoten ouder. Logisch (dit is wat ze tijdens hun opleiding leren), als een kind zegt dat het een vader of moeder niet meer wil zien, moet het wel zo zijn dat deze ouder iets gedaan heeft.

Onwetende professionals lopen, als ze werken met deze gezinnen, tegen een specifieke dynamiek op. Een vastbesloten en vastberaden voorkeursouder met vastbesloten en vastberaden kinderen. Aan de andere kant staat een verstoten ouder die niet vastberaden en vastbesloten is, maar een ouder die ontvankelijk en flexibel is. De professional wordt meegesleurd met het idee om de flexibele ouder te begeleiden waardoor het niet meewerkende en het vastbesloten bondgenootschap tevreden gehouden wordt.

Hier nog voorbeeld. Raadsonderzoekers en jeugdhulpverleners die getraind zijn om zich te houden aan het artikel 12 van de Internationale Rechten van het Kind, zullen zonder na te denken dit artikel volgen en niet in staat zijn te zien dat de onderzochte wensen en gevoelens van ernstig verstotende kinderen (die onderzocht zijn door deze te bekijken vanuit de ontstane situatie) niet hun eigen gedachten en denkwijze zijn en deze zouden niet routineus als leidraad moeten dienen. Deze hulpverleners hebben een veel te grote invloed op het rechtssysteem in Engeland, zijn niet bezig om kinderen te beschermen en daardoor beschadigen ze deze kinderen nog meer door de situatie in stand te houden. Toch wordt er weinig (op dit moment) gedaan om deze vorm van systemische schade te beperken.

Hoe is het mogelijk dat een ouder of een professional die zich hiervan bewust is in zo’n wereld kan overleven. Een wereld waarin kinderen systematisch gestript worden van hun onafhankelijke recht op een onbezorgde jeugd dat inhoudt het hebben van een relatie met beide ouders als het meest gezond en compleet. Nou, ik denk dat je of gek wordt omdat het niet te verdragen is, of dat je leert te overleven en zelfs een goed leven leert leiden en daarnaast er alles aan doet om de realiteit aan het licht te brengen en uit te dragen om de wereld hiervan bewust te maken.

Hieronder staan tips om in de wereld ondersteboven en achterstevoren door verstoting te overleven. Tien tips om je bij je verstand te houden.

1. Erken dat dit een onderwerp is dat nog veel werk en doorzettingsvermogen zal kosten om dit aan de wereld duidelijk te maken. Er is geen simpele oplossing en geen toverstok, maar we richten ons erop dat er een tijd gaat komen waarin er wereldwijde erkenning gaat komen dat psychologische splitsing en onterechte verstoting van een eens geliefde ouder door het kind niet normaal en gezond is. (Blijf dit herhalen, als je dit vaak genoeg zegt is het logisch).
2. Erken dat het systeem waarin we werken, het familierecht en de jeugdzorg (in algemene zin) een vruchtbare grond is voor de ongezonde ouder. Onwetende mensen raken verstrikt in het net van de ongezonde verstotende ouder, en zullen de waanvoorstellingen voeden. Observeer dit, raak er niet in verstrikt.
3. Begrijp je eigen situatie zo goed als mogelijk ZONDER dat je een psycholoog van de koude grond wordt. Weet wat je vermoedt, zoek bevestiging waar je kan, maar ga niet beweren dat iedereen die verstotend gedrag vertoont een narcist of een borderliner is. Het zal tegen je gebruikt worden. In een groot deel van de dossiers waarin ouderverstoting een rol speelt, wordt geen persoonlijkheidsstoornis bij een ouder gevonden. Kinderen verstoten om vele redenen, een persoonlijkheidsstoornis is maar één van de mogelijkheden.
4. Weet waar de grenzen van expertise liggen. Je verwacht niet van een verpleegkundige dat ze een open hart operatie gaat uitvoeren. Verwacht bijvoorbeeld niet van een maatschappelijk werker dat hij/zij een ouder met een persoonlijkheidsstoornis kan behandelen. Feitelijk, verwacht van niemand anders dan een gekwalificeerde professional (een dialectische gedragstherapeut) om te werken met een ouder met een persoonlijkheidsstoornis.
5. Ken de juridische weg en weet dat het niet een plek is waar je van een rechter mag verwachten een goed besluit voor je kind te kunnen nemen zonder dat je de situatie goed, volledig en samenhangend presenteert.
6. Blijf goed eten, slapen, blijf in beweging en drink veel water.
7. Weet dat niet iedereen ziet wat jij ziet, eigenlijk moet je weten dat de meeste mensen het tegenovergestelde zien van wat jij ziet.
8. Om de verstoter te begrijpen moet je goed luisteren naar wat ze over je zeggen, het is een projectie van wat er bij hen speelt. Ze beschuldigen jou van dingen die ze bij zichzelf niet kunnen zien. Bescherm je eigen projecties door jezelf goed te kennen en eerlijk te zijn.
9. Begrijp dat de juridische weg een proces is, het is niet een op zichzelf staand moment. Leer je eigen contra intuïtieve strategie voor de rechter te presenteren op een zo effectief en zorgvuldige mogelijke manier, keer op keer.
10. Denk goed na, kies wijs, onderzoek alles en iedereen, vraag naar aanbevelingen en referenties van mensen die je uitzoekt om je te helpen. Wees wijs, wees kritisch en blijf in jezelf geloven.

De bovenstaande adviezen neem ik als een goed gemixt drankje één of twee keer per dag in. Dat doe ik omdat ik als professional niet alleen bloot sta aan de complotten van de verstotende ouder waarmee ik werk, maar ook aan de reflectie van mensen waarmee ik niet werk.
Ik leef in de wereld van de verstoten ouder en bij tijd en wijle moet ik er even tussenuit. Verstoten ouders kunnen er niet even tussenuit en daarom adviseer ik nadrukkelijk om de tips ter harte te nemen en dit drankje dagelijks in te nemen en zo de waanzin te voorkomen die kan ontstaan bij het proberen te overleven in deze wereld.

Het is de wereld ondersteboven en achterstevoren. Het ligt niet aan jou, zij ZIJN het en ze zijn met velen.

Op een dag kijken we terug en vragen ons af hoe we dit hebben kunnen laten gebeuren. Van het toenemend aantal scheidingen in de jaren ‘70 tot het politieke ideaal van de vrouwenrechten, tot de scheuring en verdeeldheid van de jeugd GGZ als reactie op het mal-adaptieve gedrag van kinderen als gevolg van de scheiding van hun ouders. Op een dag zullen we erkennen dat we het verkeerd hebben ingeschat en we hebben toegestaan dat het probleem veel te vaak bekeken is als een situatie van hij zei/zij zei.

Ik kijk uit naar een wereld waarin het recht van een kind op een onbezorgde jeugd wordt beschermd door de manier waarop we op een adequate manier ouders door de scheiding begeleiden. Een wereld waarin het probleem van een ongezonde ouder die de kinderen aan zich bindt door middel van psychologische splitsing wordt herkend als het misbruik dat het is. Waar de wereld van conflicten waarin het kind leeft opgeruimd wordt door professionals die werken in het landschap van scheidingen.

Veel te lang wordt er vooral gekeken naar de rechten van ouders, te vaak wordt er geprobeerd om één ouder te veranderen en wordt hiermee de andere ouder tevreden gehouden, er is veel te weinig belangstelling voor de rechten van het kind op een onbezorgde jeugd.

Een kind dat zegt “Ik wil niet”, “Ik kan niet”, “Ik haat…” of “Ik weiger…”, ervaart geen onbezorgde jeugd maar is betrokken in de dynamiek van de volwassenen erom heen. Op een dag (en ik denk niet dat het zo lang meer zal duren) zullen deze noodsignalen gehoord en herkend worden voor wat ze werkelijk zijn. Een kind in gevaar en een kind dat het risico loopt om geestelijk beschadigd te worden. Een kind dat roept “Help me”, in de enige taal die het kind tot zijn beschikking heeft om de buitenwereld te laten weten dat er iets heel, heel erg fout gaat.

Ze roepen nu, maar in de ondersteboven en achterstevoren wereld waarin we werken kunnen niet genoeg mensen ze horen.

Diegenen die het kunnen horen moeten deze boodschap doorgeven.

 

De half duistere wereld van het kind dat één ouder buitensluit

Karen Woodall 8 november 2017

Hoe kan een kind dat één ouder buitensluit herstellen, was een vraag die me deze week werd gesteld. Helder was dat de persoon die de vraag stelde bezig was met het verwerken van de redenen waarom hij/zij, als jong volwassene, anders in de wereld staat dan anderen. Door deze vraag werd ik weer herinnerd aan de donkere steegjes waarin het verstotende kind leeft. Een wereld die in het beste geval half schemer is en in het slechtste geval voornamelijk schaduw, geheimen en leugens kent, en wel zo erg dat helder denken bijna onmogelijk wordt. Ik begon te denken aan de manier waario een kind kan herstellen van deze ervaringen van psychologische splitsing en welke psychologische weg een kind moet afleggen om te herstellen.

Het proces van psychologische splitsing of splijting, dat het meest sterke symptoom van verstoting is, duwt het kind terug naar een vroeg kinderlijke mentale staat waarin de wereld verdeeld is in alleen maar goed en alleen maar slecht. Dit is geen natuurlijke staat van zijn voor wie dan ook die ouder is dan ongeveer 2 jaar, want dat is de leeftijd waarin het gespleten denken door een jong kind wordt opgelost en integratief denken mogelijk wordt.

Splitsing of gespleten denken is een afweermechanisme dat gebruikt wordt door mensen die er niet in slagen om positieve en negatieve kwaliteiten van zichzelf en anderen, als een geheel te zien.

Splitsing (“splitting”) staat centraal in de Britse school van “object relations theory” waarvan Melanie Klein, Donald Winnicott, Harry Guntrip en Scott Stuart voorstanders van waren. Harry Fairbairn voegde daarbij zijn eigen formulering van objectrelatietheorie toe in de 50-er jaren.

Volgens Klein internaliseren we de relatie die we hebben met onze ouders als objecten die als kader dienen voor alle toekomstige relaties die we vormen. We leren hoe we ouders moeten zijn door de opvoeding die we krijgen van onze ouders.

Daarom worden zoveel kinderen die zelf één ouder buitensluiten later de verstoten ouder. De internalisering van het kader van één gemiste of verstoten ouder waardoor die meegedragen wordt door het verstotende kind dat niet bij machte is om de gespleten staat op te heffen. Dit is een van de contra intuïtieve realiteiten van de verstoting en veel mensen geloven dat het tegengestelde waar is, waarmee ik bedoel dat mensen geloven dat verstotende kinderen opgroeien om zelf de verstotende ouder te worden. Dit is niet waar. Het grootste risico voor verstotende kinderen is dat ze als ouders opgesloten zitten in het geïnternaliseerde kader van hun jeugd, onwetend dat hun gedachten zijn beïnvloed door de voorkeursouder en dat ze lijden aan gespleten denken. Deze kinderen hebben de kaders van het ‘kiezen’ voor één ouder en de buitensluiting van de andere ouder geïnternaliseerd als normaal en dat patroon verward als zijnde dat er van ze gehouden wordt. Kort gezegd, ze geloven letterlijk dat hun ‘keuze’ voor de voorkeursouder is zoals liefde voelt met als gevolg dat ze als volwassenen relaties aangaan met mensen die deze gevoelens bevestigen. Dit betekent dat ze verliefd worden op verstoters, controlefreaks en mensen die hun wereld bepalen. Dit alles leidt tot de intergenerationele herhaling van het patroon van het trauma van verstoting als het nu volwassen verstotende kind slachtoffer wordt door het verstoten worden door eigen kinderen.

Dit is een patroon van trauma dat niet gestopt kan worden tenzij het verstotende kind in staat is om zich bewust te worden van wat er hem/haar geestelijk is aangedaan. De eerste stap naar herstel is om te onderkennen dat het niet normaal is om totaal en compleet één ouder buiten te sluiten en te ‘kiezen’ voor de andere ouder en dat het niet normaal en gezond is om op te groeien met het geloof dat één ouder volledig te kort schiet, terwijl de andere ouder geen tekortkomingen heeft.

In mijn antwoord, deze week, bedacht ik me hoe ik deze vragensteller kon helpen op dit ene moment dat we elkaar treffen. Het is niet makkelijk om een verstotend kind te helpen begrijpen hoe hun geest is voorbereid op deze vervorming maar het is altijd belangrijk om het te proberen. Ik heb het kind (nu een volwassene aan de buitenkant) verteld om na te denken over zijn/haar wereld op de volgende manier.

Als je naar buiten kijkt en de lucht is blauw en het gras is groen en je weet dat al jouw vrienden precies hetzelfde zien als jij, vraag je dan dit af. Sluiten jouw vrienden ook één ouder volledig buiten, weigeren ze om een ouder te zien, overwegen ze om contact te hebben met deze ouder en praten ze over deze ouder? Wat zeggen je vrienden over hun ouders, vinden ze hun ouders vervelend, irritant, aardig en vriendelijk? Toen je jong was, wat vond de ouder waar je liefde voor voelt van de andere ouder die je nu buitensluit? Wat waren de boodschappen die je geïnternaliseerd hebt over deze ouder, welke zijn doorgegeven door de ouder waarvan jij gelooft dat je liefde voor je vader/moeder voelt? Het is niet normaal voor welk kind dan ook om één ouder volledig buiten te sluiten. Alle kinderen, zelfs als ze mishandeld zijn, blijven diep van binnen houden van die ouder. Alleen wanneer een kind is blootgesteld aan boodschappen, of ze nu uitgesproken zijn of gecreëerd door het zien van een ouder die van streek is en boos is, leidt naar de situatie waarin kinderen één ouder buiten sluiten. Als je wil herstellen van de verstoting moet je dát doen wat je geïnternaliseerde kader je juist niet wil laten doen. Doe een poging en neem contact op met de ouder die je verstoot. Alleen wanneer je dát doet wat indruist tegen je gevoel, kun je je verdeelde zelf en je gebroken geest genezen. Wacht niet. Wees niet bang dat je verstoten wordt, dat gebeurt niet, je kunt niet verstoten worden. Jouw ouder is jouw ouder in elke cel van wie hij/zij is, het is biologisch ingebakken dat ze er zijn als je naar ze uitreikt, want ze zijn gemaakt om voor je te zorgen en het toegeven aan dit instinct is waarvoor ze leven.

Terwijl ik deze woorden uitsprak observeerde ik het gezicht van de vragensteller en wist dat hij/zij een lange tijd in deze schimmige wereld heeft moeten overleven. Nu, vrij van de dagelijkse invloed van de voorkeursouder, wordt deze jong volwassene, die nu studeert aan de universiteit, blootgesteld aan de vele ervaringen in de levens van zijn of haar medestudenten. Niet langer op een plek waar het leven in hokjes wordt verdeeld om de vrede te bewaren met de moeder en de moeder zich veilig te laten voelen, is hij/zij begonnen met de reis die alle verstotende kinderen afleggen om te herstellen – zich vragen stellend vanuit een mentale en geestelijke verwarring. Alleen wanneer er een situatie van cognitieve disbalans ontstaat (wanneer de buitenkant niet langer past bij de innerlijke ervaringen) kan een kind het proces van herstel beginnen.

Het is voor volwassenen die weten wat ouderverstoting is, diegenen die de kennis hebben, van groot belang om boodschappen te zenden naar kinderen die psychologisch gespleten zijn, boodschappen die helder en ondubbelzinnig zijn. Wanneer we anderen bijscholen moeten we net zo helder zijn. Psychologische splitsing is niet gezond, het is niet nodig en het kan verholpen worden. Het buitensluiten van één ouder en het volledig ‘kiezen’ voor de ander is niet natuurlijk, het is een afweermechanisme dat, als het niet opgelost wordt, de wereld van het kind in het half duister, vol met schaduwen zet. Het zal de geest van het kind ervan weerhouden om zich volledig te kunnen uiten en te ontwikkelen, het onderdrukt alle mogelijkheden voor diepgang en reikwijdte van denken. Erger nog, een jong mens in gespletenheid houden, houdt het risico in, dat ze zelf verstoten worden door hun eigen kinderen doordat ze op zoek zijn gegaan naar personen die de controle over wat ze denken zullen continueren.

Een van de meest trieste gevolgen voor verstotende kinderen is in mijn ogen het gevoel van veiligheid en vertrouwdheid die ze vinden door relaties aan te gaan met mensen die de controle over ze hebben. Door het onvermogen om het verschil te kennen, verzinken deze kinderen in relaties waarin ze niet gemanipuleerd hoeven te worden omdat hun wereld al zo schemer is dat ze denken dat half blind zijn normaal is.

Volwassenen die weten wat ouderverstoting is hebben de verantwoordelijkheid om niet te bescheiden te zijn om deze kinderen de waarheid over hun leven te vertellen. Terwijl we dat doen hoeven we niet slecht te spreken over de ouder waarvoor ze ‘gekozen’ hebben, we hoeven alleen maar duidelijk te maken dat het niet normaal is om te geloven dat één ouder perfect is en de ander volledig fout. Zo’n boodschap kan op vele manieren gedaan worden maar het moet altijd centraal staan in onze scholing en in ons contact met mensen die werken met kinderen.

Hoe kan een verstotend kind herstellen? Als eerste, erken dat gezonde mensen één ouder niet buitensluiten en ‘kiezen’ voor de andere ouder. Gezonde mensen gaan niet geloven dat één ouder zo slecht is dat ze voor de eeuwigheid bij het vuil gezet moeten worden. Van een ouder houden en een ouder verafschuwen is normaal, een ouder irritant vinden is normaal. Geloven dat het je recht is om te bepalen dat een ouder buitengesloten moet worden is niet normaal. In het schemerlicht mag het logisch zijn, in een wereld met het volledige spectrum van licht zal je zien hoe idioot het eigenlijk is. Daarom is je wereld halfduister. Daarom kun je de realiteit niet zien van wat er met je is gebeurt.

Schakel het licht aan, zoek hulp om dit te doen. Als je dat doet zal het verdedigingsmechanisme dat je gebruikt niet langer nodig zijn en de energie die je samen met je liefde onderdrukt zal terugkeren. Er is een reden waarom je je maar half in leven voelt. Het komt omdat je blijft proberen om de helft van wie je bent buiten te sluiten zodat je de andere helft (de ouder waarvoor je ‘gekozen’ hebt) voldaan en tevreden kunt houden. Het is niet langer nodig om dit te blijven doen. Dit is jouw leven, niet die van je ouders. Jij kunt heel en compleet leven als je het licht aandoet.

Het enige wat je hoeft te doen is de telefoon pakken en bellen. Hallo te zeggen. Eén handreiking via het gsm netwerk en je bent er!

 

Wacht niet.

Dit artikel is geschreven voor verstotende kinderen over de hele wereld en speciaal voor diegenen in de leeftijd van 16-30 jaar, wanneer vragen over wie je bent en het gevoel van maar half te leven het sterkst zijn. Het is speciaal geschreven voor kinderen die me vragen hebben gesteld, waarmee ze aangaven dat hun wereld niet zo compleet was als ze dachten. Het is geschreven met liefde en zachtheid en met de volledige kennis dat psychologische splitsing negatieve gevolgen heeft voor zowel het volwassen kind als het kind dat vanaf zijn/haar jeugd heeft ‘gekozen’. Het is geschreven met de hoop dat elk volwassen kind dat dit leest kan begrijpen dat hun leven het meest kostbare van alles is en dat leven voor jezelf, door het herstellen van de schade opgelopen in je jeugd, de sleutel is naar emotioneel en psychologische vrijheid.

Dit gaat niet over je ouders, het gaat over jou en je relatie met de ouder die je hebt buitengesloten en de sleutel waarmee je je leven weer in de schijnwerpers zet. Het betekent niet dat ik hiermee je vader of moeder een plezier wil doen, het betekent niet dat je zelfs maar je ouder aardig hoeft te vinden. Dit gaat over het herstellen van het gevoel dat je maar half leeft, zodat je in relatie staat met alle mensen in je leven die aanwezig waren toen je geboren werd. Het gaat over het vrij laten komen van de energie die je nu gebruikt om de deur dicht te houden, zodat je vrij kunt zijn om helemaal te zijn wie je werkelijk bent.

Laat het los. Open de deur. Je hebt niets te verliezen dan je gevangen geest en meer te winnen dan dat je ooit voor mogelijk hebt gehouden.

Dit gaat niet over je ouders, die gaat alleen maar over jou.